Από τα χωράφια της Ημαθίας ... Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου στα Αραβικά Εμιράτα

Στο Ντουμπάι η πιο διάσημη Χριστίνα από την Ελλάδα δεν είναι η Ωνάση, αλλά η Χριστίνα Γκιτσάκη. Μια Ελληνίδα που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Ημαθίας, τον Άγιο Γεώργιο, για να κατακτήσει τον κόσμο με το πείσμα και το μυαλό της. Κατάφερε να αναρριχηθεί στα υψηλότερα κλιμάκια της...

παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας και το γεγονός ότι είναι Ελληνίδα δίνει διπλή αξία στο success story της, το οποίο «γράφει» εδώ και τέσσερα χρόνια ως αντιπρύτανης στο Κρατικό Πανεπιστήμιο των Αραβικών Εμιράτων, στο τμήμα της Αγγλικής γλώσσας.

Ευρώπη, Ιαπωνία, Αυστραλία και Ντουμπάι, είναι οι κύριοι σταθμοί της σταδιοδρομίας της με αφετηρία το μικρό χωριό της στην Ελλάδα, που ποτέ δεν ξεχνάει και πάντα έχει μέσα στην καρδιά και στο μυαλό της, όπως αποκαλύπτει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ.

Πολλά ήταν τα κορυφαία πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο που την διεκδίκησαν, λόγω του ξεχωριστού μυαλού της και των προσόντων της. Αρίστευσε σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης που έλαβε και η έρευνά της για την εκπαίδευση των πανεπιστημιακών την έστειλε στην κορυφή. Υπήρξε λέκτορας σε πανεπιστήμιο στο Τόκιο της Ιαπωνίας, ενώ το Πανεπιστήμιο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, στο οποίο έκανε το διδακτορικό της πρόσφερε έδρα εφόρου ζωής. Έχει στο ενεργητικό της πάνω από 50 δημοσιευμένα άρθρα στα μεγαλύτερα επιστημονικά περιοδικά του κόσμου, 70 παρουσιάσεις σε συνέδρια, έξι βιβλία για την αγγλική γλώσσα από μεγάλο αμερικανικό εκδοτικό οίκο, ενώ ο Οργανισμός της UNESCO την έχει συμπεριλάβει στην παγκόσμια ομάδα των 650 ειδικών πανεπιστημιακών που ξεχωρίζουν ως αυθεντίες.

Το μυαλό της, τα προσόντα της και η γνώση της αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως. Στην Ελλάδα ... απλώς περίσσευε. «Σκεφτείτε ότι ποτέ δεν υπήρξα ούτε καν σημαιοφόρος στο σχολείο μου, παρ’ ότι αρίστευσα σε κάθε τάξη ως μαθήτρια. Ήμουν κορίτσι και ο προορισμός μου δεν ήταν οι σπουδές», λέει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ με ένα μικρό παράπονο η Χριστίνα Γκιτσάκη.

«Στα ροδάκινα ... οφείλω πολλά»

Μικρή ήθελε να γίνει αστυνομικός. Οι γονείς της ήθελαν να την δουν δασκάλα. Να ξεφύγει από τη σκληρή δουλειά στα χωράφια, όχι όμως κι από κοντά τους. Κανένα από αυτά τα όμορφα όνειρα δεν πραγματοποιήθηκε. Η ζωή έκρυβε άλλα για την Χριστίνα Γκιτσάκη.

Εκπαιδεύει εκπαιδευτές. Πανεπιστήμια σε ολόκληρο τον κόσμο την καλούν για να δώσει τα φώτα της και τις ιδέες της στα νέα συστήματα εκπαίδευσης. «Στην Ελλάδα δεν με έχουν καλέσει ποτέ. Πάντα όμως για τη χώρα μου είναι διαθέσιμη. Οι Έλληνες όμως δεν θέλουν να έχουν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους για να τους λέει τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν».

Τα παιδικά και μαθητικά της χρόνια η Χριστίνα Γκιτσάκη τα πέρασε μεταξύ διαβάσματος, σχολείου και ... πάντα στο χωράφι. Δεν θυμάται να πήγε ποτέ την ημέρα του αγιασμού στο σχολείο. Ήταν χάσιμο χρόνου. Μεγάλωσε στις φάρμες με τα ροδάκινα και στα θερμοκήπια της Ημαθίας γιατί ο πατέρας της ήθελε να της δείξει πόσο σκληρή ήταν η δουλειά του προκειμένου να κάνει άλλες επιλογές στη ζωή της. Να σπουδάσει.

«Νομίζω ότι τα ροδάκινα ... ήταν όντως το κίνητρό μου για να επιλέξω τις σπουδές. Η συνταγή του μπαμπά μου, πέτυχε» λέει με χιούμορ. 

«Κλείστε τα βιβλία κι ανοίξτε το μυαλό»

Ένα λαμπρό μυαλό που ζει την επιτυχία της αναγνώρισης και της καταξίωσης είναι η φυσιολογική εξέλιξη για ένα παιδί με ξεχωριστά πνευματικά χαρίσματα που ζει, μεγαλώνει και λαμβάνει παιδεία σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Η Χριστίνα όμως πέρασε από τα ίδια θρανία που περάσαμε όλοι και έλαβε την ίδια «προβληματική» παιδεία που για χρόνια προσπαθούμε να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

«Ως μαθήτρια δεν είχα περιορισμό στη γνώση εντός της τάξης. Δεν έκλεισα ποτέ το βιβλίο, ούτε τώρα. Γνώρισα το εκπαιδευτικό σύστημα πολλών χωρών, σαφώς το Ελληνικό δεν ήταν το καλύτερο. Παντού όμως χρειάζεται σκληρή προσπάθεια. Εγώ πέρασα την ζωή μου πάνω από ένα βιβλίο. Έτσι επιβάλλονταν. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα λέω, κλείστε τα βιβλία κι ανοίξτε το μυαλό σας. Δεν αρκεί να αλλάξει η παιδεία μόνο σε βιβλία ή σε αίθουσες. Πρέπει να αλλάξεις και την νοοτροπία της διδασκαλίας. Νομίζω ότι εκεί πάσχει πιο πολύ το σύστημα εκπαίδευσης στην Ελλάδα».

«Τι ακριβώς κάνουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα;»

Μια νέα και δυναμική γυναίκα, με άποψη και ισχυρή γνώμη, με δύναμη και με ένα από τα υψηλότερα ακαδημαϊκά αξιώματα, είναι πιθανόν να τα βρήκε σκούρα... σε μια συντηρητική και ανδροκρατούμενη κοινωνία. «Θα ήταν έτσι αν δεν είχα ένα σημαντικό προσόν που οι Άραβες λατρεύουν. Είμαι Ελληνίδα» μας εξηγεί η Χριστίνα και μας ξαφνιάζει.

Περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό, έχει μάθει να μην μετράει τα λόγια της όταν θέλει να εκφράσει την άποψή της. Ξαφνιάζεται όταν ακούει πως σε ένα κράτος που έχει χρεοκοπήσει οι συνάδελφοί της απεργούν «Νομίζω, από την αγάπη μου προς την γνώση αν ήμουν στην Ελλάδα δεν θα έκανα ποτέ απεργία. Ίσως το λέω εκ του ασφαλούς, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω το τελικό αποτέλεσμα, αφού γίνεται εις βάρος της γνώσης, των ίδιων των μαθητών και των γονιών τους». Απορεί όμως και με την στάση των πολιτικών της χώρας μας και η ίδια δεν θα ήθελε ποτέ να ασχοληθεί με την πολιτική στην Ελλάδα. «Υποψήφια; Όχι ποτέ. Δεν θα επέστρεφα στην Ελλάδα ποτέ ως πολιτικός. Δεν ξέρω τι κάνουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα, ποιος είναι ο ρόλος τους, από την στιγμή που δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι προς το καλύτερο για τους πολίτες σου. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι απλώς εάν όνομα σε μια πολιτική λίστα, σε ένα υπουργικό συμβούλιο ή σε ένα πολιτικό κόμμα. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να πιστεύουμε στα κόμματα, κι όχι στους ανθρώπους. Πρέπει να ανακτήσουμε την πίστη μας στον άνθρωπο.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα είναι καθημερινά στα πρωτοσέλιδά των εφημερίδων στου Ντουμπάι και φυσικά την Χριστίνα δεν την αφήνουν αδιάφορη. «Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα με όσα συμβαίνουν με την Χρυσή Αυγή. Η αντίδραση των Ελλήνων να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, ήταν για να στείλουν ένα μήνυμα στα δύο μεγάλα κόμματα. Και παρά τις εξελίξεις φοβάμαι, ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει ... λάβει το μήνυμα και δεν δίνει εναλλακτική εκτόνωσης στην συσσωρευμένη οργή του κόσμου”.

Στέλλα Νοβάκη

Parapolitika.gr