Ο Άσαντ, οι νεοναζί και η Ίσκρα

Η νίκη του δικτάτορα Άσαντ στο Χαλέπι είναι μια βαθιά αντιδραστική εξέλιξη. Αν η αντοχή που είχε δείξει προηγούμενα το συριακό καθεστώς, ενισχυόμενο αφειδώς από τη Ρωσία του Πούτιν και στηριζόμενο από τα δυο σταλινικά ΚΚ της χώρας, ήταν ο παράγοντας που έβαλε φρένο στις αραβικές επαναστάσεις και εξέθρεψε τον τζιχαντισμό, οι τελευταίες εξελίξεις σηματοδοτούν, για αρκετό διάστημα, την αναστροφή των προοδευτικών προοπτικών που άνοιξαν αυτές οι.....
επαναστάσεις, αλλά και μια ενίσχυση της άκρας αντίδρασης σε τοπικό, ευρωπαϊκό και, σε συνδυασμό με την εκλογή του Τραμπ, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ορισμένοι στην ελληνική Αριστερά έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του καθεστώτος του Άσαντ. Παλιότερα στο ρόλο αυτό διέπρεπαν η ηγεσία και οι νεοσταλινικοί δημοσιολόγοι του ΚΚΕ. Τελευταία, ωστόσο, προστέθηκε στο χορό η Ίσκρα, η ιστοσελίδα της ΛΑΕ. Η Ίσκρα καταχώρησε άρθρα στελεχών της ΛΑΕ, δυο του Ανδρέα Ζαφείρη και ένα του Βασίλη Μακρίδη, όπου οι αρθρογράφοι μας καλούν να συστρατευτούμε στο πλευρό του Άσαντ. 
Στο πρώτο άρθρο, ο Ζαφείρης παρουσιάζει την εκκαθάριση των αντικαθεστωτικών από τον Άσαντ, με τις εκατόμβες αμάχων που τη συνοδεύουν, σαν «απελευθέρωση του Χαλεπιού». Κάτω από τον τίτλο «Ελεύθερο το Χαλέπι. Ανατροπή στην ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή», εξαίρει το ρόλο της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας και της Χεζμπολάχ, που παρέχουν αμέριστη υποστήριξη στο καθεστώς. «Στην προσπάθειά της να υποστηρίξει την πολεμική προσπάθεια της Συρίας», διαβάζουμε, «η Κίνα έχει παράσχει στρατιωτική βοήθεια 7 δισεκατομμυρίων για τη Συρία», ενώ δημιούργησε και μια ναυτική πλατφόρμα στη ρωσική βάση στο Ταρτούς.
Ενόψει αυτών, κατά τον αρθρογράφο, θα πρέπει και η Ελλάδα να περάσει στο στρατόπεδο του Άσαντ και των συμμάχων του: 
«Η νίκη στο Χαλέπι, η στενή συνεργασία της Ρωσίας και με τη Χεζμπολάχ πλέον, η ανάμειξη της Κίνας αλλάζουν δραματικά το συσχετισμό δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή και οδηγούν τη χώρα μας –με ανυπολόγιστες συνέπειες μεσοπρόθεσμα (και ίσως και όχι)  για το λαό της– να βρίσκεται στη λάθος πλευρά του Ρουβίκωνα»ii. 

Στο άλλο άρθρο του ο Ζαφείρης παραθέτει σαν κάτι πολύ σημαντικό μια έκκληση του ΚΚ Συρίας (Μπαγκντάς), ενός υπερσταλινικού κόμματος, που αντιτάχθηκε από την πρώτη στιγμή στις αραβικές επαναστάσεις, στήριξε και στηρίζει ολόψυχα το καθεστώς του Άσαντ, προς τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης. Σε αυτήν το ΚΚ Συρίας (Μπαγκντάς) εμφανίζει τον Άσαντ σαν έναν αγωνιστή κατά του ιμπεριαλισμού: «Το κόμμα μας, μαζί με άλλα προοδευτικά και πατριωτικά κόμματα της Συρίας, αγωνίζεται ενάντια σε μια από τις πιο βάρβαρες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, από την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά… Ο λαός της Συρίας, μαζί με την κυβέρνηση, τον στρατό και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αντιστέκεται με θάρρος απέναντι στην επίθεση που ξεκίνησε το 2011. Οι τρομοκράτες που πραγματοποιούν αυτή την επίθεση, έχουν έρθει από 80 χώρες κι υποστηρίζονται από τις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους»iii.

Ταυτόσημη θέση παίρνει και ο Β. Μακρίδης, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Γιατί τόσος “θρήνος” για το Χαλέπι από τα Δυτικά ΜΜ“Ε”;» εμφανίζει τον Άσαντ και το καθεστώς του περίπου σαν ανθρωπιστές σωτήρες των αμάχων απέναντι στις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών: «Κάθε φορά που οι δυνάμεις του Άσαντ και οι Ρώσοι ζητούσαν τη δημιουργία “ανθρωπιστικών διαδρόμων” για τη διαφυγή του άμαχου πληθυσμού, οι τζιχαντιστές απαντούσαν με μαζικό εκφοβισμό του τοπικού πληθυσμού και με απειλές ότι όποιος αποτολμούσε να διαφύγει από τον ανατολικό τομέα της πόλης θα σκοτωνόταν επιτόπου». 

Ο ίδιος χαρακτηρίζει συλλήβδην τους αντιπάλους του Άσαντ ισλαμοφασίστες, υποστηρίζοντας πως όποιος εκτιμά αλλιώς τις εξελίξεις παίρνει το μέρος των δολοφόνων του συριακού λαού: 
«Είναι “φυσιολογικό” να βλέπει κανείς τα δυτικά ΜΜ“Ε” να κλαίνε και να οδύρονται πάνω από τα ερείπια του Χαλεπίου που, ουσιαστικά, δημιούργησαν οι ίδιοι οι “πάτρωνές” τους, είτε ως φυσικοί, είτε ως ηθικοί αυτουργοί… Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό από την πλευρά του γράφοντος, είναι γιατί αυτούς τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς τους θεωρούν απολύτως “φυσιολογικούς” και “ειλικρινείς” ακόμη και τμήματα της ελληνικής Αριστεράς… Υπάρχει άραγε κάποια σκοπιμότητα στο να υιοθετούν τμήματα της ελληνικής Αριστεράς το αμερικανοΝΑΤΟϊκό αφήγημα για τον πόλεμο στη Συρία;;; Ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, η τήρηση “ίσων αποστάσεων” ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα αυτού του πολέμου;;; Ο γράφων θεωρεί, ότι σε κάθε παρόμοια διένεξη πρέπει κανείς να επιλέγει συνειδητά πλευρά… Ό,τι ισχύει απέναντι στους φασίστες, ισχύει και απέναντι στους ισλαμοφασίστες… Οι “ίσες αποστάσεις” σε αυτές τις περιπτώσεις ευνοούν τους χειρότερους… Και οι χειρότεροι είναι πάντα οι φασίστες, ισλαμιστές ή μη…»iv.

Μια λεπτομέρεια που παραλείπουν να αναφέρουν ο Ζαφείρης και ο Μακρίδης –ο τελευταίος παρά την οξύτατη καταδίκη του όλων των φασιστών– είναι ότι ο Άσαντ δεν υποστηρίζεται μόνο από τη Ρωσία, την Κίνα, τη Χεζμπολάχ και το Ιράν. Στο πλευρό του βρίσκονται ακόμη η Χρυσή Αυγή και όλες οι νεοφασιστικές και ακροδεξιάς οργανώσεις της Ευρώπης, που τα τελευταία χρόνια έχουν δραστηριοποιηθεί ποικιλότροπα, ενισχύοντας τη συριακή δικτατορία. Αυτό περιλαμβάνει τη διεξαγωγή συναντήσεων με αξιωματούχους του καθεστώτος στη Συρία και αλλού, διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων υπέρ του σε πολλές χώρες της Ευρώπης, την οργάνωση φιλο-ασαντικών ακροδεξιών ομάδων στο Διαδίκτυο και την αποστολή εθελοντών που μάχονται στο πλευρό των καθεστωτικών δυνάμεων.

Στο παρόν κείμενο θα παρουσιάσουμε με στοιχεία της διάφορες πλευρές της υποστήριξης του Άσαντ από τους νεοναζί και θα συζητήσουμε σε συνέχεια τα αίτιά της και το γιατί ορισμένοι στην ελληνική Αριστερά υιοθετούν ουσιαστικά τις θέσεις τους, υποστηρίζοντας τη συριακή δικτατορία.

1. Η Χρυσή Αυγή υπέρ του Άσαντ
Για να ξεκινήσουμε, η Χρυσή Αυγή παίρνει ολόψυχα θέση υπέρ του Άσαντ. Οι νεοναζί από την έναρξη κιόλας των αραβικών επαναστάσεων υποστήριζαν το συριακό καθεστώς παρουσιάζοντας στο σάιτ τους τους εξεγερμένους Σύριους σαν «τρομοκράτες». Αργότερα, ήδη από το 2013, όταν το καθεστώς άρχισε να σημειώνει επιτυχίες, πανηγύριζαν γι’ αυτές, εξαίροντάς τις σαν μεγάλες νίκες του «συριακού λαού» επί των τζιχαντιστών. Σε ένα άρθρο γραμμής το Νοέμβριο του 2015, π.χ., με τίτλο «Η Συρία βαδίζει προς τη νίκη. Ο χαιρετισμός ενός υπερήφανου λαού στον ηγέτη των Αγώνων του», δηλωνόταν μεταξύ άλλων:
«Ένας περήφανος Λαός που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της ισλαμικής βαρβαρότητας υποδέχεται με τον πανάρχαιο Ηλιακό Χαιρετισμό τον Μεγάλο του Ηγέτη, Μπασάρ αλ Άσαντ!... ο Συριακός Λαός θριαμβεύει σε όλα τα πεδία της πολεμικής σύγκρουσης, διαφυλάσσοντας την Τιμή και την Αξιοπρέπεια του Συριακού Έθνους. Κι όταν οι “δημοκράτες” της Ευρώπης, συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττεται κατά της Συρίας και των ευρωπαϊκών Λαών, καλούν σε προσευχές για το Παρίσι θαρρώντας πως με ευχολόγια θα αντιμετωπιστεί η απειλή, ο Λαός της Συρίας υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του Ηγέτη του βρίσκεται στα όπλα, κυνηγώντας με λύσσα τους σφαγείς του Ισλαμικού Κράτους, τους άλλοτε αντάρτες του “εκδημοκρατισμού” της Συρίας! Ούτε προσευχές, ούτε δάκρυα, η Συρία και ο Άσαντ δείχνουν στους Λαούς της Ευρώπης τη μόνη απάντηση που μπορεί να κατανοήσει η ισλαμική βαρβαρότητα!»v
Όπως βλέπουμε οι αρθρογράφοι της Ίσκρα δεν είναι οι μόνοι που πανηγυρίζουν για τις νίκες του Άσαντ· τους έχουν προλάβει εδώ και πολύ καιρό οι χρυσαυγίτες. Οι τελευταίοι, φυσικά, θριαμβολογούν σήμερα για την «απελευθέρωση του Χαλεπιού» από τους αντικαθεστωτικούς, τους οποίους παρουσιάζουν ως μισθοφόρους της Δύσης:
«Το Χαλέπι απελευθερώθηκε από τους κανίβαλους μισθοφόρους του Ομπάμα, του ΝΑΤΟ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και του Ισραήλ. Η καθοριστική νίκη του συριακού στρατού σε αυτή την μεγαλύτερη πόλη της χώρας, πλέον οι δυνάμεις του Άσαντ κατέχουν όλες τις σημαντικές και μεγάλες πόλεις της Συρίας, έχει βαθύτατες προεκτάσεις στην Μέση Ανατολή και ουσιαστικά ανατρέπει όλη την έως σήμερα αμερικανοσιωνιστική πολιτική στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ενώ οι δυτικές κυβερνήσεις χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους του Χαλεπίου και τις δήθεν ακρότητες του συριακού στρατού κατά την διάρκεια των μαχών για την ανακατάληψη της πόλης από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, της Αλ Νούσρα, του FSA και των παραφυάδων τους… Αξίζει να θυμηθούμε τον ρόλο της Δύσης στην πρόκληση αυτού του συμμοριτοπολέμου που είχε συνολικά ως θύματα 400.000 αμάχους»vi.

Θα συζητήσουμε αργότερα τα «επιχειρήματα» των χρυσαυγιτών, εδώ μας ενδιαφέρει μόνο να καταγράψουμε τη θέση τους. Αυτή εκφράζεται ξεκάθαρα σε αναρίθμητα ακόμη δημοσιεύματα. Σε μια άλλη ανάλυση επιχαίρουν για τη διαφαινόμενη συμμαχία του Τραμπ με τον Άσαντ, το Ιράν και τη Ρωσία, εμφανίζοντας την από μέρους τους εξόντωση των αντικαθεστωτικών της Συρίας ως μια «συμμαχία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους»: 
«Ο Τραμπ σε περίπτωση εκλογής του στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών δηλώνει έτοιμος να συνεργαστεί με την Ρωσία για την αντιμετώπιση και διάλυση του ισλαμικού κράτους. Πιο αναλυτικά ο Τραμπ δήλωσε ότι ο Άσαντ, το Ιράν και η Ρωσία πολεμάνε πραγματικά για να εξουδετερώσουν το Ισλαμικό Κράτος. Και αυτές οι τρεις δυνάμεις είναι οι μόνοι σύμμαχοι που θα μπορούσε να έχει η Αμερική στην Συρία για την επιτυχημένη καταπολέμηση της μάστιγας του ισλαμικού κράτους»vii.
Σε άλλα κείμενα στο σάιτ της Χρυσής Αυγής εξαίρεται ο ρόλος της Κίνας, που «απέστειλε στην Συρία ειδικούς συμβούλους και στρατιωτικό προσωπικό και εξόπλισε τις συριακές ένοπλες δυνάμεις με όπλα ελεύθερων σκοπευτών και εκτοξευτήρες ρουκετών»viii, αλλά και των χριστιανών της Συρίας, που βρίσκονται και αυτοί στο πλευρό του Άσαντix.
Βέβαια, η Χρυσή Αυγή δεν αρκείται να εκθειάζει τον Άσαντ. Ανάμεσα στους νεοναζί και τη συριακή δικτατορία, έχουν αναπτυχθεί στενές σχέσεις και επαφές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε αντιπροσωπεία της Χρυσής Αυγής στη Συρία το Μάιο του 2016. Σε ένα εκτενές ρεπορτάζ της εφημερίδας τους Εμπρός με τίτλο «Η Χρυσή Αυγή στη μαχόμενη Συρία», πληροφορούμαστε για την κινητοποίηση της Χρυσής Αυγής, και γενικά των Ευρωπαίων ακροδεξιών και νεοφασιστών, όπως ο γνωστός Ζαν-Μαρί Λεπέν, υπέρ του Άσαντ:
«Επίσημη επίσκεψη στην Συρία πραγματοποίησε αντιπροσωπεία του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος έχει επανειλημμένα εκφράσει την συμπαράστασή του στον Συριακό λαό και την νόμιμη κυβέρνησή του, εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου, μέσω της διαδικασίας των Ερωτήσεων, μέσω δημοσιεύσεων στην ιστοσελίδα του κόμματος των Ελλήνων Εθνικιστών, αλλά και σε κατ’ ιδίαν επαφές. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις 19 Μαρτίου 2016 η διευθύντρια της εφημερίδας Εμπρός Ειρήνη Δημοπούλου προσκλήθηκε και συμμετείχε μαζί με τους Jean-Marie LePen, Pierre Hillard, Damien Viguier, Mere Agnes-Mariam de la Croix, Alain Escada, και άλλους, σε ημερίδα που διοργάνωσε στην γαλλική πρωτεύουσα η Ένωση για την Συρία, με θέμα “Από τον Πόλεμο στην Μέση Ανατολή στην Μετανάστευση και την Τρομοκρατία στην Ευρώπη”»x.

Στο ίδιο κείμενο ιστορείται αναλυτικά πώς το Μάρτιο του 2016 ο βουλευτής Επικρατείας της Χρυσής Αυγής Χ. Παππάς είχε συνάντηση με ακροδεξιούς του Λιβάνου, στους οποίους «διαβίβασε τους χαιρετισμούς του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νικολάου Μιχαλολιάκου στην ηγεσία και τον λαό του Λιβάνου και της Συρίας… η Συριακή Βουλή απέστειλε πρόσκληση στο κόμμα των Ελλήνων Εθνικιστών, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα». Ως αποτέλεσμα της επίσκεψης, «Οι θέσεις της Χρυσής Αυγής για τον πόλεμο στην Συρία αλλά και τα ζητήματα που απασχολούν την ευρύτερη περιοχή, έγιναν δημόσια γνωστές σε μια σειρά από συνεντεύξεις και δηλώσεις σε Συριακά και ξένα ΜΜΕ, στην δημόσια τηλεόραση, τον τηλεοπτικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ εκτενής ήταν η κάλυψη από τον συριακό και ξένο τύπο»xi.

Προς επίρρωση παρατίθεται και δημοσίευμα του συριακού Τύπου για τις επαφές της αντιπροσωπείας της Χρυσής Αυγής με τους Σύριους επισήμους, όπου τέθηκε και το ζήτημα του κοινού αγώνα τους εναντίον της «τρομοκρατίας»:
«O Πρόεδρος της [Συριακής] Βουλής Mohammad Jihad al-Laham συναντήθηκε το Σάββατο με τον Έλληνα βουλευτή Ιωάννη Σαχινίδη, ο οποίος είναι μέλος του κόμματος της Χρυσής Αυγής και την αντιπροσωπεία που τον συνοδεύει. Σκοπός της Ελληνικής αποστολής είναι να γνωρίσει την πραγματική εικόνα του τι συμβαίνει στην Συρία και να την μεταφέρει στο Κοινοβούλιο και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, είπε ο κ. Σαχινίδης… Ο κ. Σαχινίδης είπε ότι είναι σημαντικό η Συρία και η Ελλάδα να αντιμετωπίσουν από κοινού την απειλή της τρομοκρατίας, η οποία εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη»xii.

Φυσικά, με «τρομοκρατία» οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί δεν εννοούν κάτι άλλο από τα κινήματα των λαών, τις δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό, υπερασπίζουν τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, κ.λπ., τις οποίες είναι ο κοινός στόχος τους να συντρίψουν.

Στο ίδιο άρθρο γίνεται ακόμη αναφορά σε μια επίσκεψη στη Δαμασκό αντιπροσωπείας του ακροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος Alliance for Peace and Freedom, στο οποίο συμμετέχει η Χρυσή Αυγή, τις ίδιες ακριβώς μέρες. Στην αντιπροσωπεία, συμμετείχε εκ μέρους της Χρυσής Αυγής ο ευρωβουλευτής της Ε. Συναδινός, ενώ πήραν μέρος αρκετά αστέρια του ευρωπαϊκού νεοναζισμού: ο επικεφαλής της ιταλικής Φόρτσα Νουόβε Ρομπέρτο Φιόρε, που δηλώνει ανοικτά τη φασιστική του τοποθέτηση· ο Ούντο Βόιγκτ, του γερμανικού νεοναζιστικού κόμματος NPD· ο  Hervé Van Laethem της Mouvement Nation, κόμματος των γαλλόφωνων Βέλγων νεοφασιστών.

Η αντιπροσωπεία είχε συζητήσεις με τον πρόεδρο του συριακού κοινοβουλίου, στις οποίες οι περίπου 5 εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες εκτός Συρίας χαρακτηρίστηκαν σχεδόν συλλήβδην σαν «τρομοκράτες»: «Οι πρόσφυγες που εισβάλλουν στην Ευρώπη, δεν είναι παρά ισλαμιστές τρομοκράτες που ντύνονται το μανδύα του πρόσφυγα, αλλά και πρόσφυγες που λόγω της γεωγραφικής θέσης τους δεν μπορούν να μεταβούν στους προσφυγικούς καταυλισμούς στα νότια της Συρίας (εσωτερικοί πρόσφυγες), όπου η Συρία διατηρεί καταυλισμό προσφύγων περίπου  2 εκατομμυρίων»xiii. Απόδειξη ότι οι νεοφασίστες με τον όρο «τρομοκράτες» δεν εννοούν τους τζιχαντιστές, με τους οποίους δεν έχουν πολλά να χωρίσουν, αλλά βασικά τη δημοκρατική αντιπολίτευση στον Άσαντ και το συριακό λαό.

Οι επαφές ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής με εκπροσώπους της συριακής κυβέρνησης είναι πολύ τακτικές. Σε μια άλλη ανάρτηση διαβάζουμε για τη συνάντηση στρατιωτικών της Χρυσής Αυγής με καθεστωτικούς Σύριους στην Ιταλία τον Ιούλιο του 2015:
«Οι βουλευτές του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή στρατηγοί Ελευθέριος Συναδινός, Γεώργιος Επιτήδειος και κ. Λάμπρος Φουντούλης είχαν μια συνάντηση με τον Πρόεδρο της Συριακής Κοινότητας Ιταλίας κ. Τζαμάλ Αμπό Αμπάς… Λόγω του κλεισίματος αρκετών πρεσβειών της Συρίας από Δυτικές κυβερνήσεις, Σύριοι μετανάστες (πιστοί στην κυβέρνησή τους και το λαό τους) ανέλαβαν το ρόλο των διπλωματών. Έτσι, με αίτημα του κ. Αμπό Αμπάς και της ΜΚΟ “Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία” έλαβε χώρα η συνάντηση με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και τους λειτουργούς του “Μετώπου” και της Συριακής Κοινότητας»xiv. 

Στην πραγματικότητα, ο Τζαμάλ Αμπό Αμπάς δεν είναι κανένας μετανάστης, αλλά άτυπος εκπρόσωπος του Άσαντ στην Ιταλία – στο Διαδίκτυο υπάρχουν φωτογραφίες του πλάι στον Άσαντ. Και η ΜΚΟ «Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία» είναι η ομπρέλα των ευρωπαϊκών φασιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων που συντονίζει την κινητοποίησή τους υπέρ του Άσαντxv. Το ότι οι στρατηγοί της Χρυσής Αυγής συναντούνται με αυτή την οργάνωση, αποδεικνύει τον επιτελικό ρόλο της Χρυσής Αυγής στην κινητοποίησή τους, που περιλαμβάνει την παροχή στρατιωτικών συμβουλών, αποστολή εθελοντών που συμμετέχουν στις εχθροπραξίες στο πλευρό του συριακού στρατού από ευρωπαϊκές χώρες, κοκ.

Και μια τελευταία λεπτομέρεια, που φωτίζει ακόμα καλύτερα τη στάση της Χρυσής Αυγής. Το καθεστώς του Άσαντ απολαμβάνει της υποστήριξης, μεταξύ άλλων, και των Σύριων ακροδεξιών, του Συριακού Κοινωνικού Εθνικιστικού Κόμματος (Syrian Social Nationalist Party ή SSNP), που συμμετέχει στην κυβέρνηση του Άσαντ. Το κόμμα αυτό παρέχει στέγη στους Σύριους φασίστες ενσωματώνοντας φασιστικά στοιχεία στην ιδεολογία του, ενώ έχει και ομάδες εφόδου οργανωμένες στα φασιστικά πρότυπα, κάτι για το οποίο περηφανεύεται η Χρυσή Αυγή:
«Εκτός από τον Συριακό Εθνικό Στρατό, στην μάχη κατά των τζιχαντιστών συμμετέχουν και άλλοι μαχητές. Όπως για παράδειγμα τα… “Τάγματα Εφόδου” (όπως θα ’λεγαν και οι ντόπιοι καθεστωτικοί, “δεξιοί” κι αριστεροί) της στρατιωτικής πτέρυγας του Συριακού Σοσιαλιστικού Εθνικιστικού Κόμματος (SSNP)… Το κόμμα αυτό, που ιδρύθηκε το 1932 από τον χριστιανό Antuan Saadeh, και είναι λαϊκό, εθνικιστικό και αντισιωνιστικό, έχει πάνω από 100.000 μέλη σ’ ολόκληρη τη χώρα και συμμετέχει ενεργά στην διακυβέρνηση της χώρας, στηρίζοντας την εθνική κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσσαντ»xvi.

2. Οι Ευρωπαίοι νεοναζί στο πλευρό του Άσαντ
Είναι άραγε η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής στον Άσαντ μια εξαίρεση, κάτι που δεν χαρακτηρίζει συνολικά τους Ευρωπαίους νεοφασίστες και ακροδεξιούς; Ήδη τα στοιχεία που παρατέθηκαν αποτελούν μια πρώτη απόδειξη ότι το αντίθετο αληθεύει. Και πραγματικά, όλοι οι ακροδεξιοί και οι νεοφασίστες της Ευρώπης έχουν πάρει την ίδια ακριβώς θέση, αναπτύσσοντας μια έντονη δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα υπέρ της συριακής δικτατορίας.
Οι δεσμοί ανάμεσα στους Ευρωπαίους ακροδεξιούς-νεοφασίστες και το συριακό καθεστώς έχουν ιστορία δυο περίπου δεκαετιών. Πάνε πίσω στη σύναψη στενών σχέσεων ανάμεσα σε ηγετικά στελέχη του γαλλικού Εθνικού Μετώπου με τη συριακή κυβέρνηση, για να εκφραστούν στη συνέχεια, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης, στην καταγγελία των αραβικών επαναστάσεων ως «σιωνιστικού δακτύλου» και την οργάνωση διαδηλώσεων υπέρ του Άσαντ, στάση με την οποία ευθυγραμμίστηκαν γρήγορα όλες οι ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις και ομάδες, από το βρετανικό BNP του Νικ Γκρίφιν, ως τους δικούς μας νεοφασίστες της Χρυσής Αυγής και του Μαύρου Κρίνου, που απέστειλε στη Συρία, σύμφωνα με ισχυρισμούς του, εθελοντές μαχητές. Σε ένα κατατοπιστικό άρθρο ο Χισάμ αλ Ασκάρ δίνει πλήθος στοιχεία:
«Σχεδόν δυο δεκαετίες πριν αρκετά κόμματα και ακροδεξιές ομάδες άρχισαν να υφαίνουν σχέσεις με το συριακό καθεστώς. Για παράδειγμα, άρχισαν επικοινωνίες ανάμεσα σε μερικούς της γαλλικής δεξιάς στη Γαλλία και το συριακό καθεστώς, από τη δεκαετία του 1990. 

Πολλές επισκέψεις ακολούθησαν. Πιο αξιοσημείωτη ήταν εκείνη του Frederic Chatillon, του προέδρου της ακροδεξιάς σπουδαστικής ομάδας (Groupe Union Défense) ο οποίος είναι τώρα πολύ κοντά στη Μαρίν Λε Πεν, την τωρινή Πρόεδρο του γαλλικού κόμματος Εθνικό Μέτωπο. Κατά την επίσκεψή του στα 1994 συνάντησε τον τότε Σύριο υπουργό άμυνας Μουσταφά Τλας.
Στην πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα, ιδιαίτερα από το 2006, οι επισκέψεις αυξήθηκαν. Οι περισσότερες λάβαιναν χώρα στο Λίβανο, το συνηθισμένο μέρος για να γίνονται συναντήσεις ανάμεσα σε επισκέπτες και το Συριακό Κοινωνικό Εθνικιστικό Κόμμα, το οποίο είναι σύμμαχος του συριακού καθεστώτος. Ο Frederic Chatillon με τον Alain Saural ήταν μερικοί από τους πιο επιφανείς επισκέπτες. Αυτή η σχέση δεν περιορίζονταν σε επίσημες επισκέψεις και πολιτικές συναντήσεις, επεκτεινόταν σε επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, η εταιρεία Riwal της οποίας ιδιοκτήτης είναι ο Chatillon (http://droites-extremes.blog.lemonde.fr) ίδρυσε μια εταιρεία, τη Riwal-Syria, για να αναπτύξει οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στη Συρία και τις γαλλικές εταιρείες το 2009.

Με την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία το Μάρτιο του 2011 η ακροδεξιά άρχισε να υποστηρίζει το συριακό καθεστώς με διάφορους τρόπους. Ο Frederic Chatillon ήταν ο πρώτος που υποστήριξε τον Άσαντ. Από τις πρώτες μέρες της επανάστασης ο Chatillon κατηγόρησε όλους εκείνους που έπαιρναν μέρος στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης σαν συνεργάτες του σιωνιστικού λόμπι, το οποίο θέλει να αποσταθεροποιήσει τη Συρία (https://www.youtube.com/watch?v=DUyHwPsg5_8&feature=youtu.be). Ο Chatillon πήγε ακόμη παραπέρα οργανώνοντας μια διαδήλωση στο Παρίσι σε υποστήριξη του Άσαντ τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Η εταιρεία του Chatillon, η Riwal, συνεχίζει να υποστηρίζει τον ειδησεογραφικό διαδικτυακό τόπο Infosyrie που κάνει καμπάνιες υπέρ του καθεστώτος του Άσαντ (http://www.lesinrocks.com/2012/04/25).
Με το χρόνο, ακροδεξιές διαδηλώσεις σε υποστήριξη του καθεστώτος οργανώθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, από τη Ρώμη, στη Βαρσοβία και τη Γενεύη. Ταυτόχρονα, οργανώθηκαν αρκετές επισκέψεις σε επίδειξη υποστήριξης, αξιοσημείωτα η αποστολή εύρεσης των γεγονότων τον Ιούνιο του 2013 (http://english.al-akhbar.com/node/16083). Αρκετές ευρωπαϊκές προσωπικότητες της ακροδεξιάς συμμετείχαν σε αυτή την επίσκεψη, όπως ο Νικ Γκρίφιν, βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Philip Dewinter, βουλευτής στο φλαμανδικό κοινοβούλιο στο Βέλγιο. Η έκταση της υποστήριξης έφτασε στο επίπεδο να πάνε στη Συρία να πολεμήσουν μαζί με τις δυνάμεις του Άσαντ σε μερικές περιπτώσεις, όπως διακήρυξε η ελληνική νεοναζιστική οργάνωση Μαύρος Κρίνος (http://mavroskrinos.blogspot.gr/). Έλαβαν επίσης χώρα πολλές συναντήσεις που συγκάλεσε η ακροδεξιά με σκοπό να συζητήσουν τη συριακή κατάσταση και πώς να υποστηρίξουν το καθεστώς του Άσαντ. Η πιο αξιοσημείωτη ήταν το Φεστιβάλ του Μπορεάλ, που έλαβε χώρα στο Κάντο στην Ιταλία στις 12 Σεπτέμβρη του 2013, σε παρουσία ενός μεγάλου αριθμού Ευρωπαίων φασιστών»xvii. 

Διαδηλώσεις και συναντήσεις όπως αυτές που αναφέρει ο Ασκάρ έλαβαν χώρα σε πολλές χώρες.
Στη Ρώμη, η διαδήλωση υπέρ του Άσαντ οργανώθηκε από τους νεοφασίστες του Κάζα Πάουντ στις 5/6/2013 στην Πλάτσα Βενέτσια, έξω από τις πύλες της συριακής πρεσβείας. Η διαδήλωση υποστηρίχτηκε και από τους Ιταλούς σταλινικούς· πήρε μέρος ο πρώην γερουσιαστής του Ιταλικού ΚΚ Φερνάντο Ρόσι, που αφότου μετατράπηκε σε οπαδό του Καντάφι και του Άσαντ συνέσφιξε τους δεσμούς του με την ακροδεξιάxviii. Στην Κοπεγχάγη μια ανάλογη διαδήλωση υπέρ του Άσαντ οργανώθηκε στις 18 Μάρτη του 2012 από τους Δανούς ακροδεξιούς. Στη Βαρσοβία, τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, η Εθνική Αναγέννηση της Πολωνίας, το μεγαλύτερο φασιστικό κόμμα της χώρας, μαζί με τη Φάλαγγα και μια νεοπαγανιστική οργάνωση ονόματι «Νικλότ» κάλεσαν σε συγκέντρωση υπέρ του Άσαντ, στην οποία πήραν μέρος περί τους 70 διαδηλωτέςxix. 
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η επίσκεψη στα 2006 του επικεφαλής της Κου Κλουξ Κλαν Αμερικανού ρατσιστή Ντέιβιντ Ντιουκ στη Δαμασκό, που έγινε ενθουσιωδώς δεκτός από το καθεστώς και είπε στο Σύριο ηγέτη: «Ο αγώνας σας για την ελευθερία είναι ίδιος με το δικό μας αγώνα για την ελευθερία»xx.
Μια άλλη περίπτωση είναι η παροχή ασύλου από το συριακό καθεστώς στον ναζί εγκληματία Αλόις Μπρούνερ, δεξί χέρι του Άιχμαν, ο οποίος είχε στείλει στους θαλάμους αερίων περί τους 100.000 Εβραίους. Ο Μπρούνερ είχε καταφύγει στη Συρία και παρέμεινε εκεί ως το θάνατό του το 2010, αφού το καθεστώς αρνήθηκε ως το τέλος να τον εκδώσειxxi. 

Αλλά και αυτά είναι ένα μικρό μόνο μέρος από τις δραστηριότητες των φασιστών υπέρ του καθεστώτος του Άσαντ και της στενής σχέσης που καλλιεργεί το ίδιο το καθεστώς με αυτούς.

Το κυριότερο βήμα στο συντονισμό των Ευρωπαίων νεοφασιστών υποστηρικτών του Άσαντ ήταν η ίδρυση το 2013, με πρωτοβουλία ενός Ιταλού νεοφασίστα, του Ματέο Καπονέτιxxii, του ήδη μνημονευμένου Ευρωπαϊκού Μετώπου Αλληλεγγύης για τη Συρία (European Solidarity Front for Syria, ESFS). To ESFS, που περιλαμβάνει στις τάξεις του και ομάδες από τη Βραζιλία, το Περού και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, έχει δικό του σάιτ, το http://www.esfsyria.org/, όπου εμφανίζονται οι σημαίες 17 χωρών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας. Βασικά όμως λειτουργεί μέσω των αντίστοιχων εθνικών σελίδων στο Facebook και ορισμένων μπλογκ, όπου παραπέμπει η κάθε σημαία.

To ESFS δεν δηλώνει ανοικτά το φασιστικό, ακροδεξιό χαρακτήρα του στα μπλογκ και στις σελίδες του Facebook, όπου οι δραστηριότητές του παρουσιάζονται σαν δράσεις «ευαισθητοποιημένων πολιτών» υπέρ του λαού της Συρίας και της νόμιμης κυβέρνησής του. Αρκεί όμως να ρίξει μια ματιά κανείς στο ποιοι κινητοποιούνται σε αυτές τις δράσεις, για να δει πως πρόκειται για τις ίδιες ευρωπαϊκές νεοφασιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις που συναντήσαμε ως τώρα.
Στη σελίδα της Εθνικής Αναγέννησης της Πολωνίας (ΕΑΠ), του πολωνικού νεοφασιστικού κόμματος, διαβάζουμε ένα εκτενές ρεπορτάζ για τη συγκέντρωση των υποστηρικτών του ESFS στη Ρώμη το Μάρτη του 2013:
«Στις 15 Μάρτη, στην πόλη της Ρώμης, έλαβε χώρα μια “Παγκόσμια συγκέντρωση για τη Συρία”, οργανωμένη από το Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία (ESFS) – μια νέα πολιτική πλατφόρμα, δημιουργημένη από Ευρωπαίους εθνικιστές από πολλές χώρες, καθώς επίσης και μερικούς πολιτικά ενεργούς Σύριους που κατοικούν στην Ευρώπη. Εκατοντάδες εθνικιστών από όλη την ήπειρο παρακολούθησαν το γεγονός, περιλαμβανόμενων Ρουμάνων, Ισπανών, Τσέχων, Γάλλων, Βέλγων και πολλών άλλων. Η Πολωνία αντιπροσωπεύθηκε από την αντιπροσωπεία της ΕΑΠ με επικεφαλής τον Κόνραντ Μπεντνάρσκι, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΑΠ. Ασφαλώς, οι πιο πολυάριθμοι ήταν οι Ιταλοί και αντιπροσώπευαν πολλές εθνικιστικές οργανώσεις, όπως η Κάζα Πάουντ Ιταλία, οι σύνδεσμοι “Ζενίτ” και “Σιέμπρε Ντομάνι”, συμπαθούντες της Φόρτσα Νουόβα, κοκ… Μεταξύ των πιο αξιοπρόσεκτων φιλοξενούμενων και ομιλητών ήταν ο καλά γνωστός κληρικός της Ελληνικής Μελχίτικης Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθηγητής Κλαούντιο Μούτι, ο Γαμπριέλε Αντινόλφι (πασίγνωστος συγγραφέας και συνιδρυτής της μυθικής Τέρζα Ποζιτσιόνε) και ο Αντριάνο Σκιάνκα (κύριος ιδεολόγος του κινήματος Κάζα Πάουντ)»xxiii.

Στο Διαδίκτυο θα βρει κανείς αναρίθμητες φωτογραφίες από συγκεντρώσεις αυτών των ομάδων, όπως η Κάζα Πάουντ και η Φόρτσα Νουόβα, όπου τα μέλη τους χαιρετούν με το ναζιστικό χαιρετισμό, κρατώντας μπαλτάδες, φορώντας νεκροκεφαλές, κοκ. Όσο για τη «μυθική» Τέρζα Ποζιτσιόνε, ήταν μια παραστρατιωτική φασιστική οργάνωση που έδρασε στην Ιταλία στα 1978-82, διακινώντας εκρηκτικά και παίρνοντας μέρος σε δολοφονίες δικαστικών λειτουργών που ερευνούσαν τη δράση των νεοφασιστικών ομάδωνxxiv.

Στα διάφορα νεοφασιστικά φόρουμ, όπου συντονίζονται και ανταλλάσσουν τις εμπειρίες τους οι νεοναζί, το ESFS έχει αρκετή πέραση. Στο forumeuropa.net, για παράδειγμα, μπορεί να βρει κανείς βίντεο από την «Παγκόσμια πορεία στη Ρώμη», στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί, τις δράσεις του ESFS υπέρ της Συρίας, φιλοσυριακά μπλουζάκια, εικόνες από κινητοποιήσεις των νεοφασιστών υπέρ του Άσαντ, κοκ xxv.

Ακόμη πιο κατατοπιστικό είναι το ironmarsch.org, ένα από τα βαριά, καθαρά νεοφασιστικά φόρουμ. Στην κεντρική σελίδα του, ο επισκέπτης καλωσορίζεται με το εισαγωγικό, «Καλώς ήλθατε στο IRONMARSH.ORG, το διαδικτυακό επιτελείο της IronMarch Clobal Fraternity [Παγκόσμια Αδελφότητα της Σιδηράς Πορείας] και το χαλκευτήριο του φασίστα του 21ου αιώνα! Συνδεθείτε για να επικοινωνήσετε με συντρόφους φασίστες σε όλο τον κόσμο, να ανταλλάξετε υλικά, να συμμετάσχετε σε μια ποικιλία εγχειρημάτων και να συνεισφέρετε στον Αγώνα».

Στη σελίδα που αφιερώνεται στο ESFS, διακηρύσσεται: «Πανευρωπαϊκή εθνικιστική δράση για τη Συρία. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τη Συρία. Στη Συρία μάχονται για σένα επίσης. Στη Συρία ένα ολόκληρο έθνος υπερασπίζει τη χώρα του και την κυριαρχία του ενάντια στην τρομοκρατία και την προπαγάνδα των ΜΜΕ» (δεν πρόκειται για αντιγραφή από το άρθρο του Μακρίδη· αυτά έχουν αναρτηθεί στο IronMarch ήδη από το 2013). Από κάτω βρίσκει κανείς ενθουσιώδεις κραυγές των φασιστών: «Χάιλ Μπασάρ αλ-Άσαντ, σύμβολο δύναμης και εθνικιστικής περηφάνιας», «Ο Εβραίος είναι πίσω από την εξέγερση». Το μότο αυτού του φόρουμ είναι: «Εξοντώστε σε θαλάμους αερίων τους Εβραίους, φυλετικός πόλεμος τώρα, 1488 μπότες στη γη»xxvi.

Για το είδος των «ακτιβιστών» που συσπειρώνει το ESFS είναι διαφωτιστική η συμμετοχή και ενός από τα φυντάνια του εγχώριου νεοφασισμού, του «δημοσιογράφου» Δημήτρη Παπαγεωργίου. Ο Παπαγεωργίου, ο οποίος εργάζεται στις εφημερίδες Ελεύθερος Κόσμος και Ελεύθερη Ώρα, έχει συλληφθεί και απασχολήσει στο παρελθόν τη δικαιοσύνη για συμμετοχή σε τραμπούκικες επιθέσεις νεοφασιστών σε μετανάστες, ακτιβιστές της Αριστεράς και αντιρατσιστικές εκδηλώσεις. Παλιά είχε καταδικαστεί σε 7μηνη φυλάκιση για συμμετοχή σε μια επίθεση της Χρυσής Αυγής στα γραφεία του ΣΕΚ, ενώ είχε παραπεμφθεί (αθωώθηκε τελικά) και σε δίκη για μια υπόθεση μαχαιρώματος δυο αγωνιστών. Το 2010 μάλιστα πιάστηκε και φυλακίστηκε ανάμεσα σε 40 κουκουλοφόρους νεοναζί που είχαν επιτεθεί σε αντιρατσιστική εκδήλωση που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αμπελοκήπωνxxvii. Τότε είχε οργανωθεί και κίνημα συμπαράστασης από τα φασιστοειδή για το «αδικημένο» αυτό διαμάντι που το παρουσίαζαν περίπου σαν ήρωα και πολιτικό κρατούμενο, μαζεύοντας μηνύματα συμπαράστασης «για τον διωκόμενο αγωνιστή δημοσιογράφο και Έλληνα» xxviii. 

Ο Παπαγεωργίου, βέβαια, είναι και αρθογράφος διάφορων αξιόλογων περιοδικών, όπως το Patria. Σε ένα τεύχος του κυκλοφορημένο το 2013, περιλαμβάνονται, π.χ., κείμενα με θέμα «Λένιν: το πραγματικό πρόσωπο» και «Το έθνος των εθνικιστών». Σύμφωνα με μια σχετική ρεκλάμα, «Στο νέο περιοδικό Patria, o δημοσιογράφος και γνωστός για τους αγώνες του Δημήτρης Παπαγεωργίου σκιαγραφεί για ακόμη μια φορά με ουσιαστικό τρόπο την ελληνική χειμερία νάρκη των Ελλήνων Εθνικιστών… Αξίζει να το αγοράσετε και να το στηρίξετε αφού αποτελεί τη μοναδική αισθητικά καλή προσπάθεια του κινήματος για χρόνια!» xxix 

Ο ουσιαστικός ρόλος του Παπαγεωργίου στο ESFS καταδεικνύεται από τη συνέντευξή του στα 2013 στο syriareport.net, καθεστωτικό ενημερωτικό σάιτ, για τους στόχους και τις δραστηριότητες του μόλις τότε συγκροτούμενου νεοφασιστικού «μετώπου» υπέρ του Άσαντ xxx.

Τo ESFS έχει τακτικές συναντήσεις με στελέχη της συριακής κυβέρνησης, Σύριους πρεσβευτές στο εξωτερικό, κοκ, για τις οποίες θα βρεθούν ρεπορτάζ στις διάφορες εθνικές σελίδες του. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο του 2014 μια αντιπροσωπεία του συναντήθηκε με τον «Υπουργό συμφιλίωσης» της κυβέρνησης του Άσαντ Αλί Χαϊντάρ, ο οποίος τυχαίνει να είναι και πρόεδρος του φιλοασαντικού ακροδεξιού κόμματος της Συρίας, του Συριακού Κοινωνικού Εθνικιστικού Κόμματος, γεγονός ενδεικτικό από μόνο του για το τι είδους «συμφιλίωση» επιδιώκει ο Άσαντ. Ο υπουργός, διαβάζουμε σε σχετική ανταπόκριση, «ευχαρίστησε το ESFS για την εργασία του και εξέφρασε τη φιλοδοξία να βοηθήσει το μέτωπο με τις μελλοντικές αποστολές του στη Συρία, τόσο ηθικά όσο και πρακτικά»xxxi. Σε μια άλλη περίπτωση, μια ισπανική αντιπροσωπεία του ESFS συναντήθηκε με τον πρεσβευτή της Συρίας στη Μαδρίτη, για να τον ενημερώσει για τις δράσεις, τις συναντήσεις και τις αποστολές αλληλεγγύης που οργανώνει το «μέτωπο»xxxii. Για ανάλογες δράσεις παινεύονται και το ιταλικό, βελγικό, κ.ά., τμήματα.

Σχετικά με την αποστολή εθελοντών στο συριακό μέτωπο, που αναφέρεται στην πρώτη από τις παραπάνω ανακοινώσεις, παρότι οι φασιστικές ομάδες αποφεύγουν να δώσουν στοιχεία, υπάρχουν ορισμένες μαρτυρίες. Η πιο σημαντική είναι της ελληνικής νεοναζιστικής ομάδας Μαύρος Κρίνος, που το 2013 είχε διακηρύξει ότι μια διμοιρία μελών της πολεμά στο πλευρό του Άσαντ. Το θέμα είχε προβληθεί στην ακροδεξιά εφημερίδα Δημοκρατία, όπου εξαιρόταν η δράση αυτών των «σκληρών εθνικοσοσιαλιστών»:
«Είναι σκληροί εθνικοσοσιαλιστές. Δεν διστάζουν να σηκώσουν τα όπλα για να υπερασπιστούν το αξιακό σύστημα και την ιδεολογία τους. Αρθρογραφούν, παρεμβαίνουν στα δημόσια ζητήματα και οργανώνουν ακτιβιστικές ενέργειες μέσω του ιστολογίου “Μαύρος Κρίνος”, το οποίο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://mavroskrinos.blogspot.gr/... Στη Συρία ο “Μαύρος Κρίνος” δεν παρεμβαίνει μόνο με λόγια… Εκεί βρίσκονται ένοπλοι... ανταποκριτές του. Μια διμοιρία Ελλήνων εθελοντών που πολεμούν στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης και του Bashar al-Assad. Η Δημοκρατία επικοινώνησε με το μέλος της συντακτικής ομάδας του “Μαύρου Κρίνου” Σταύρο Λιμποβίση και πήρε ενδιαφέρουσες απαντήσεις στις ερωτήσεις για τον ρόλο των Ελλήνων μαχητών στη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στη Συρία» xxxiii.

Ο Λιμποβίσης, επικεφαλής της συντακτικής ομάδας του Μαύρου Κρίνου, έχει και αυτός δραστηριοποιηθεί στον ESFS, αν κρίνουμε από συνεντεύξεις του καταχωρημένες στο μπλογκ τους υπό το σήμα του μετώπου. Στην αρθρογραφία του μέμφεται τους χρυσαυγίτες, μεταξύ άλλων, για το ότι «σε καμιά περίπτωση δεν είναι Εθνικοσοσιαλιστές ή ριζοσπάστες Εθνικιστές», προνόμιο που διεκδικεί, φαίνεται, αποκλειστικά για τον εαυτό τουxxxiv.
Φυσικά, αυτή η ομάδα των «σκληρών εθνικοσοσιαλιστών», ανεξάρτητα αν αληθεύουν ή όχι οι ισχυρισμοί της για αποστολή μαχητών στη Συρία, συνεχίζει να στάζει μέλι για τον Άσαντ. Σε πρόσφατες αναρτήσεις τους, από τις άνω των 100 που έχουν συνολικά στο μπλογκ τους για τη Συρία, θριαμβολογούν για την ανακοίνωση της «απελευθέρωσης του Χαλεπιού» από το συριακό ΓΕΣ και για τα «λιοντάρια του Άσαντ» xxxv.

Παράλληλα με το ESFS, οι φασίστες του Κάζα Πάουντ έχουν ιδρύσει, ήδη από το 2011, και μια άλλη οργάνωση βιτρίνας που ασχολείται με την «ανθρωπιστική βοήθεια» στο καθεστώς του Άσαντ, τη Solidarité Identités. Η οργάνωση αυτή, αντιπρόσωπος της οποίας είναι επίσης ο Μ. Καπονέτι, έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεις και συνδιασκέψεις για την υποστήριξη της συριακής δικτατορίας. Στις δράσεις της περιλαμβάνονται ακόμη, πέρα από την ήδη μνημονευμένη υποστήριξη των ακροδεξιών στο Κόσοβο, η υποστήριξη των ρατσιστών Αφρικάνερς απέναντι στους νέγρους και τις άλλες έγχρωμες εθνικές ομάδες στη Νότια Αφρική, κοκ.
Μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες του Κάζα Πάουντ και της Solidarité Identités ήταν η συνδιάσκεψη «Μεσόγειος Αλληλεγγύης», που έλαβε χώρα στην αίθουσα του Ξενοδοχείου Συνεδρίων στη Ρώμη στις 26 Σεπτέμβρη 2015. Στους διοργανωτές της, εκτός από το διαδικτυακό περιοδικό του Κάζα Πάουντ Il Primato Nazionale, περιλαμβάνονταν ο εκπρόσωπος του Άσαντ στη Συρία Τζαμάλ Αμπό Αμπάς, η Χεζμπολάχ κ.ά. Οι ομιλητές ήταν στελέχη του Κάζα Πάουντ, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και εκπρόσωποι συριακών ΜΚΟ από τη Συρία και ευρωπαϊκές χώρες, κοκ. Μια άλλη παρόμοια συνδιάσκεψη οργανώθηκε από τη Solidarité Identités στις Βρυξέλλες στις 16 Απρίλη 2016 xxxvi.

Τέλος, με τις εξελίξεις στη Συρία ασχολούνται και διάφορα «think tanks» των νεοφασιστών, κυρίως από την άποψη της παρουσίασης μιας εθνικιστικής επιχειρηματολογίας για την υποστήριξη του Άσαντ. Μια τέτοια ομάδα είναι το Κέντρο Συγκριτικών Σπουδών της Σερβίας, το οποίο οργάνωσε το Δεκέμβριο του 2013 στο Βελιγράδι μια συνδιάσκεψη για την κατάσταση στη Συρία. Τη βασική εισήγηση παρουσίασε ο Τέσα Τεσάνοβιτς, ένα μέλος της διοίκησής του, που τυχαίνει να είναι και μέλος του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, του κόμματος του Βόισλαβ Σέσελι, του Μιχαλολιάκου της Σερβίας. Ο Τεσάνοβιτς υποστήριξε, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς και οι σταλινικοί θιασώτες του Άσαντ, ότι η Αραβική Άνοιξη ήταν μια ιμπεριαλιστική συνωμοσία για να ανατραπούν οι λαοπρόβλητες κυβερνήσεις της περιοχής:
«Η σύγκρουση στη Συρία», διαβάζουμε σε μια ανταπόκριση για την ημερίδα, «είναι η πιο άγρια στρατιωτική σύγκρουση στον κόσμο σήμερα και αντιπροσωπεύει ένα γεωπολιτικό σημείο στροφής στη νευραλγική περιοχή της Μέσης Ανατολής… Ο Τεσάνοβιτς υπέδειξε ότι αυτή η σύγκρουση μπορεί να κατανοηθεί ως μια ιδιαίτερη φάση της Αραβικής Άνοιξης. Η τακτική της Αραβικής Άνοιξης εκπληρώθηκε με το σκοπό της αποσταθεροποίησης των καθεστώτων της Εγγύς Ανατολής και της εγκαθίδρυσης ανεπαρκών κυβερνήσεων μαριονετών για να ισχυροποιηθεί η επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτή την περιοχή. Ακριβώς όταν το μοντέλο των ενορχηστρωμένων εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης αποδείχτηκε επιτυχημένο σε αρκετές βορειοαφρικανικές και μεσανατολικές χώρες, ήρθε η Συρία όπου αντιμετώπισε ένα ισχυρό και ανυπέρβλητο εμπόδιο» xxxvii.

Στο ίδιο πάνελ συμμετείχαν ο Σέρβος στρατηγός Μπόζινταρ Ντέλιτς, επίσης ηγετικό στέλεχος του κόμματος του Σέσελι, και ο Γιοακίν Φλόρες, ένας Αμερικανο-Μεξικάνος ακροδεξιός, διευθυντής του Κέντρου Συγκριτικών Μελετών, οπαδός του Τραμπ και μέλος της Νέας Αντίστασης, ενός καναδο-αμερικάνικου συνδέσμου ακροδεξιών υποστηρικτών του Καντάφι, κοκ. Στο συγκεκριμένο κέντρο, βέβαια, δείγμα της τεράστιας εμβέλειάς του, συνεισφέρει αναλύσεις και ο εγχώριος ακροδεξιός φωστήρας, ο Δημήτρης Παπαγεωργίου xxxviii.

Μια άλλη περίπτωση ακροδεξιού αναλυτή απολογητή του καθεστώτος Άσαντ είναι ο Μάνουελ Οχσενράιτερ, εκδότης του Γερμανικού μηνιαίου περιοδικού Zuerst και υποστηριχτής της γερμανικής Νέας Δεξιάς. Ο ίδιος είναι ακόμη εκδότης του Περιοδικού Ευρασιατικών Υποθέσεων, μιας γεωπολιτικής έκδοσης στο πνεύμα της αντιδραστικής παράδοσης του Μάκιντερ, εισηγητή της θεωρίας του «ζωτικού χώρου» και ενός από τους ιδεολογικούς προδρόμους των ναζί. Στο σάιτ του Οχσενράιτερ βρίσκουμε μια συνέντευξη του Βέλγου ακροδεξιού και ακτιβιστή του ESFS Ruben Rosiers, δείγμα του συντονισμού ανάμεσα στους «αναλυτές» και τους «ακτιβιστές» του νεοφασισμού. Ο Rosiers μιλά για τις εντυπώσεις του και το ρόλο του ESFS μετά από ένα ταξίδι του για λογαριασμό της οργάνωσης στη Συρία, όπου συναντήθηκε και αυτός με τον Αλί Χαϊντάρ:
«Το ESFS είναι εθελοντές από όλη την Ευρώπη. Υποστηρίζουμε τους Σύριους στον πόλεμό τους να διατηρήσουν την ανεξαρτησία, την ενότητα και την κυριαρχία τους και ενάντια στην τρομοκρατία που στηρίζεται από τη Δύση. Στην Ευρώπη πληροφορούμε το κοινό για την πραγματικότητα στα συριακά πεδία μάχης. Είμαστε παρόντες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες· οργανώνουμε διαδηλώσεις μαζί με τους Σύριους εδώ». 
Και ο Rosiers, ένα στέλεχος της Εθνικιστικής Σπουδαστικής Νεολαίας του Vlaams Belang (του φλαμανδικού ακροδεξιού κόμματος, ανοικτά ρατσιστικού ως το 2004), ο οποίος είχε συμμετάσχει το 2009 σε μια φασιστική επίθεση ενάντια σε αριστερούς σπουδαστές στην Αμβέρσα, καταλήγει βεβαιώνοντας ότι το ESFS «είναι μια καθαρά ανεξάρτητη οργάνωση εθελοντών» xxxix. 

Ίσως αυτή τη συνέντευξη να διάβασαν οι αρθρογράφοι της Ίσκρα και απέτυχαν να αντιληφθούν τη συστράτευση των νεοναζί στο πλευρό του Άσαντ, επειδή πίστεψαν τον τελευταίο ισχυρισμό περί «καθαρά ανεξάρτητης οργάνωσης»…

3. Γιατί οι νεοναζί υποστηρίζουν τον Άσαντ;
Η τέτοια ομόθυμη υποστήριξη των νεοναζί και των ακροδεξιών της Ευρώπης –και όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής, κ.λπ.– στον Άσαντ θέτει εξ αντικειμένου το ερώτημα για τους λόγους αυτής της υποστήριξης. Προφανώς, αν 1-2 νεοναζιστικές ομάδες ή κόμματα συντάσσονταν με τον Άσαντ, θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς κάτι τυχαίο ή περιστασιακό. Όταν όμως όλοι οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί υποστηρίζουν το συριακό καθεστώς· όταν κινητοποιούν θεούς και δαίμονες για να του προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια· όταν συγκροτούν μέτωπα όπως το ESFS με παραρτήματα σε καμιά 20αριά χώρες για να συντονίσουν τις ενέργειές τους με τη συριακή κυβέρνηση· όταν αντιπροσωπείες τους επισκέπτονται κάθε τόσο επίσημα τη Συρία· όταν οργανώνουν σε πολλές χώρες εκδηλώσεις συμπαράστασης και, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, στέλνουν εθελοντές μαχητές – αυτά όλα δεν μπορεί να είναι τυχαία, ούτε προϊόν κάποιας «παρανόησης».

Ορισμένοι αναλυτές προσπαθούν να εξηγήσουν τη στάση των νεοφασιστών με ιδεολογικές ταυτίσεις και κίνητρα. Η Λειλά Σρουμς, μια αναρχική ακτιβίστρια, αναφέρει, π.χ., την αντιπαγκοσμιοποιητική ρητορική, τον αντι-ισλαμισμό και τον αντι-σιωνισμό του συριακού καθεστώτος, που αποτελούν προσφιλή θέματα όλων των ακροδεξιών xl. Μια τέτοια προσέγγιση όμως χάνει το στόχο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τέτοιοι παράγοντες δεν πρέπει να εξετάζονται, η εστίαση σε αυτούς ρίχνει το βάρος στα περιτυλίγματα παρά στην ουσία.

Ο κύριος λόγος που οι φασίστες και οι ακροδεξιοί υποστηρίζουν τον Άσαντ είναι ότι αναγνωρίζουν στο καθεστώς του ένα καθεστώς αν όχι ταυτόσημο, τουλάχιστον συγγενές με αυτό που οι ίδιοι φιλοδοξούν να επιβάλουν στις χώρες τους. Αντιλαμβάνονται, από τη σκοπιά τους, ότι το συριακό καθεστώς είναι μια στυγνή αντιδραστική δικτατορία και ο Άσαντ ένας  αιματοβαμμένος δυνάστης του συριακού λαού τύπου Φράνκο και Πινοσέτ, και ότι η υπερίσχυσή του στο συριακό εμφύλιο ενισχύει και τις δικές τους προοπτικές, βοηθώντας την ακροδεξιά και νεοφασιστική αντίδραση να προωθήσει τις θέσεις της στην περιοχή και διεθνώς.

Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. 
Οι αραβικές επαναστάσεις ήταν μεγάλα, πραγματικά λαϊκά επαναστατικά κινήματα, που όμως, λόγω της παγκόσμιας υποχώρησης του σοσιαλισμού μετά το 1990, περιορίστηκαν σε δημοκρατικά αιτήματα, κάτι σαν το 1905 του αραβικού κόσμου. Οι νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί έχουν αρκετή διορατικότητα για να αντιλαμβάνονται ότι η επικράτηση αυτών των κινημάτων σε όλες τις σημαντικές χώρες της περιοχής θα έθετε στο περιθώριο την άκρα αντίδραση, ανοίγοντας το δρόμο για την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων, με το πέρασμά τους σε σοσιαλιστικές, κοινωνικές ανατροπές. Η υπερίσχυση του Άσαντ είναι ο παράγοντας που αποτρέπει και απομακρύνει άμεσα αυτή την προοπτική. Δίνει έτσι τη δυνατότητα στην άκρα αντίδραση, όχι μόνο στη Συρία αλλά και στις χώρες της Ευρώπης, να περάσει στην αντεπίθεση και να προσπαθήσει να επιβάλει δικτατορικές εκτροπές, πριν ωριμάσουν οι επαναστατικές εξελίξεις που κυοφορούσαν οι αραβικές επαναστάσεις, πριν γίνει το πέρασμα από το δημοκρατικό στο σοσιαλιστικό τους στάδιο, και πριν ανάλογες διαδικασίες αναπτυχθούν στην Ευρώπη. Αυτό είναι το νόημα της συμμαχίας ανάμεσα στον Άσαντ, τον Πούτιν, τον Τραμπ και τη λεπενική ευρωπαϊκή ακροδεξιά που βρίσκεται στα σκαριά: μια συμμαχία για να εμποδιστεί η επαναστατική εξέλιξη δημιουργώντας και άλλες Συρίες. Και αυτός είναι ο λόγος που την υποστηρίζουν οι νεοναζί, γνωρίζοντας ότι αν αυτή η κατεύθυνση επιβληθεί και η αντίσταση των λαών δεν μπορέσει να τη ματαιώσει, στην πορεία της και στη συνέχεια θα έχουν πολύ καλές τύχες να έρθουν οι ίδιοι στον αφρό.

Τα «επιχειρήματα» των χρυσαυγιτών, του Chatillon και των Σέρβων φασιστών που έχουμε παραθέσει είναι εδώ ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Η κοινή, μόνιμη επωδός τους είναι να εμφανίζουν τις αραβικές επαναστάσεις σαν συνωμοσίες της «νέας τάξης» και του σιωνισμού, να εξισώνουν τα δημοκρατικά κινήματα που ενέπνευσαν με τον τζιχαντισμό και την τρομοκρατία και να εμφανίζουν τον αγώνα του Άσαντ για την κατάπνιξη πρώτα και κύρια των πραγματικών επαναστατικών στοιχείων στη Συρία σαν έναν αγώνα ενάντια στον ισλαμισμό, ενάντια στους φονταμενταλιστές του ISIS.
Αυτό, βέβαια, είναι μια απάτη.
Η κυβέρνηση του Άσαντ, λίγο μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης απελευθέρωσε σκόπιμα τους τζιχαντιστές που κρατούσε στις φυλακές της, αρκετοί από τους οποίους κατέφυγαν στο Ιράκ και πήραν μέρος στο σχηματισμό του ISIS αλλά και στο σχηματισμό τζιχαντιστικών ομάδων στη Συρία όπως η Αλ Νούσρα. Στη συνέχεια, σε όλη την περίοδο ανάπτυξης του Ισλαμικού Κράτους, το καθεστώς του Άσαντ απέφυγε σχεδόν κάθε εμπλοκή και σύγκρουση μαζί του, όπως έκανε από τη μεριά του και το ISIS xli. Το συριακό καθεστώς συγκρούστηκε με τους τζιχαντιστές της Αλ Νούσρα, η οποία σχηματίστηκε το 2012 και απέκτησε επιρροή μόνο προς το τέλος της ίδιας χρονιάς, ενώ αρχικά η δύναμή της ήταν λιγότερο από 10% της συνολικής δύναμης του FSA xlii. Η κύρια προσπάθειά του όμως στη διάρκεια του εμφυλίου ήταν να εκμηδενίσει τις δυνάμεις του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), που δημιουργήθηκε από λιποταξίες του κυβερνητικού στρατού στην αρχική φάση της επανάστασης. Και ήταν ακόμη να εξουδετερώσει τις αυτοδιοικητικές κοινωνικές και πολιτικές δομές που δημιούργησε στις πόλεις που έχασε το καθεστώς η εξέγερση. 

Οι νεοναζί εξισώνουν υποκριτικά τα επαναστατικά στοιχεία της Συρίας με τους τζιχαντιστές για να εμφανίζουν την προσπάθεια του Άσαντ να καταπνίξει το επαναστατικό κίνημα σαν αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και τον τζιχαντισμό. Αυτό που αποκηρύσσουν σαν «τρομοκρατία» και «συμμοριτισμό» είναι στην πραγματικότητα οι ίδιες οι λαϊκές εξεγέρσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, επίσης, η αντι-νεοταξίτικη δημαγωγία τους δεν αποτελεί κάτι άλλο από μια προσπάθεια να φτιασιδώσουν τον αντιδραστισμό τους, να εμφανίσουν τον αγώνα τους ενάντια στα επαναστατικά κινήματα σαν ένα «ριζοσπαστικό αγώνα» ενάντια στη «Νέα Τάξη». Παριστάνουν τους «ανατροπείς» της καταπίεσης και της ανελευθερίας, ενώ στην πραγματικότητα αγωνίζονται μόνο για να επιβάλλουν μια νέα, χειρότερη καταπίεση και ανελευθερία, παίρνοντας τη θέση των τωρινών καταπιεστών της Νέας Τάξης. 

Ευτυχώς, ενώ ορισμένοι στις αριστερές ηγεσίες εκστασιάζονται με τις νίκες του Άσαντ, υπάρχουν απλοί αγωνιστές του κινήματος που κατανοούν ξεκάθαρα πως πρόκειται για αντιδραστικές εξελίξεις. Σε κείμενο ενός ανώνυμου ακτιβιστή στο Indymedia, αφού τεκμηριώνεται με στοιχεία η υποστήριξη όλης της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και των νεοναζί στη συριακή δικτατορία, εξηγούνται αρκετά εύστοχα οι λόγοι αυτής της υποστήριξης και των σημερινών πανηγυρισμών τους:
«Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί οι τελευταίοι, έχουν πολύ περισσότερο δικαίωμα να πανηγυρίζουν ανοιχτά σήμερα για τη νίκη του Άσαντ στο Χαλέπι. Από την αρχή, η ακροδεξιά ολόκληρου του δυτικού κόσμου στάθηκε στο πλευρό της μπααθικής δικτατορίας, για λόγους, οι οποίοι είναι απλοί (ανατριχιαστικά απλοί) και κατανοητοί: ο πρώτος είναι ότι ο Άσαντ σφάζει πολλούς Μουσουλμάνους. Πώς λοιπόν να μην τον υποστηρίξουν, αυτοί οι οποίοι αγωνιούν για την αύξηση του πληθυσμού των Μουσουλμάνων στις χώρες της Ανατολής και στην Ευρώπη... Ο δεύτερος λόγος είναι επίσης κατανοητός: η δυτική ακροδεξιά αναγνωρίζει στην εθνικιστική δικτατορία του Άσαντ, κάποια από τα δικά της πολιτικά ιδεώδη. Ο τρίτος λόγος (κι ας μείνουμε μόνο στους τρεις), είναι η συμμαχία του Άσαντ με τη Ρωσία. Η Ρωσία του Πούτιν είναι ο πολιτικός φάρος των γεωστρατηγικών σχεδιασμών της σύγχρονης ακροδεξιάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν. Για την ακροδεξιά, οι πόλεμοι της Ρωσίας είναι και δικοί της πόλεμοι, όπου και διεξάγονται» xliii.

Στο ίδιο κείμενο, ο αρθρογράφος υπογραμμίζει σωστά το θετικό έργο της συριακής επανάστασης, στην οργάνωση μιας λαϊκής εξουσίας και αυτοδιοίκησης εκεί όπου επικράτησε, το οποίο έχει αγνοηθεί από την επίσημη Αριστερά:
«[Η Αριστερά] αρνήθηκε επίμονα να στρέψει το βλέμμα της και να δει δομές λαϊκής αυτοοργάνωσης που συγκρότησαν οι εξεγερμένες συριακές μάζες σε όλες τις περιοχές απ’ τις οποίες διώχνανε τις κυβερνητικές δυνάμεις, αυτές τις δομές αυτοοργάνωσης, οι οποίες κράτησαν ζωντανές τις πόλεις, καλύπτοντας τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων τους σε τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υδροδότηση, καθαριότητα, αλλά και εκπαίδευση, πολιτιστική δημιουργία, εναλλακτική ενημέρωση... Όλα αυτά που υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στη Συρία, και η αριστερά δεν τα βλέπει, επειδή δεν θέλει να τα δει, αλλά και επειδή σε τελική ανάλυση, τι αξία έχουν όλα αυτά αν δεν τα ελέγχει ένα κάποιο ΚΚΕ» xliv.

Η συριακή δικτατορία, προφασιζόμενη την πάλη ενάντια στην τρομοκρατία, ξεθεμελιώνει συστηματικά τα τελευταία χρόνια αυτό ακριβώς το έργο της συριακής επανάστασης και είναι γι’ αυτόν κυρίως το λόγο που την εξυμνούν και επιχαίρουν οι νεοναζί.

4. Οι «αριστεροί» υποστηρικτές του Άσαντ και η Ίσκρα
Αυτό μας φέρνει στο ζήτημα των υποστηρικτών του Άσαντ και της συμμαχίας Άσαντ-Πούτιν στον αριστερό χώρο. Τέτοιες θέσεις στην ελληνική Αριστερά δεν τις υποστηρίζουν μόνο οι Ζαφείρης και Μακρίδης. Τις έχουν υποστηρίξει σε διάφορες παραλλαγές το ΚΚΕ, το οποίο από το ξέσπασμα του συριακού εμφυλίου κατάγγελνε τους Σύριους αντικαθεστωτικούς σαν όργανα του ιμπεριαλισμού και υπεραμυνόταν της υποστήριξης των Συριακών ΚΚ στον «αντιιμπεριαλιστικό αγώνα» του Άσαντ xlv. Και τις συμμερίζονται μια σειρά εθνικιστές δημοσιολόγοι στο στιλ των Τ. Φωτόπουλου, Α. Αποστολόπουλου, κ.ά., τα κείμενα των οποίων έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς και δημοσιεύονται στην Ίσκρα. 
Οι απόψεις αυτές, ακόμη και όταν προσφέρονται με «προοδευτικό» μανδύα, είναι αντιδραστικές, ακροδεξιές απόψεις. Οι υποστηρικτές τους, είτε προφασίζονται την επανάσταση, όπως οι σταλινικοί δογματιστές του ΚΚΕ, είτε παριστάνουν τους προοδευτικούς εθνικοπατριώτες, όπως ο Φωτόπουλος και ο Αποστολόπουλος, στην πραγματικότητα αγωνίζονται ενάντια στα επαναστατικά κινήματα, υιοθετώντας τις θέσεις και τη λογική της ακροδεξιάς αντίδρασης.  

Οι ιδιαίτεροι λόγοι που αποδέχονται και προβάλλουν αυτές τις θέσεις οι αριστεροί σχηματισμοί μπορεί, βέβαια, κατά περίπτωση να διαφέρουν.

Με το ΚΚΕ, η έμπρακτη υποστήριξη στον Άσαντ και η εναντίωση στις αραβικές επαναστάσεις συνδέεται στενά με τη σταλινική χειραγωγητική λογική και το σεκταρισμό που κυριάρχησαν σε αυτό το κόμμα μετά το 1990. Μέρος τους αποτελεί η αποκήρυξη των κινημάτων που δεν βρίσκονται κάτω από τον κομματικό έλεγχο –δηλαδή, πρακτικά, όλων των πραγματικών επαναστατικών κινημάτων, γιατί κανένα κίνημα δεν ξεσπά με κομματικές εντολές και δεν μπορεί να υπακούει σε τέτοιες εντολές– σαν υποχείριων της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού. Από αυτή την αφετηρία αποκήρυξαν και τα αραβικά κινήματα. Η ίδια η τότε ΓΓ του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα τα χαρακτήριζε «μεθοδευμένες, καθοδηγημένες εξεγέρσεις… είναι μια διαπάλη ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα τις ηγετικές της δυνάμεις, τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία». Σύγκρινε μάλιστα τις αραβικές επαναστάσεις με την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σαν ενέργειες που εξυπηρετούν τον ιμπεριαλισμό. «Τέτοιες ενέργειες», έλεγε, «με βάση την διεθνή πείρα συνιστούν βούτυρο στο ψωμί στους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Χρησιμοποιούνται και αξιοποιούνται για να ανοίξει μια νέα σελίδα τρομακτικής επίθεσης κατά λαών, χωρών και λαϊκών κινημάτων που αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο» xlvi.

Στην περίπτωση της Ίσκρα και του πολιτικού της φορέα, της ΛΑΕ, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, αφού στο παρελθόν, ως Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε υποστηρίξει, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, τις αραβικές επαναστάσεις. Ωστόσο, καθοριστικά επέδρασε και εδώ η απροθυμία της ηγεσίας της ΛΑΕ, πριν και κυρίως μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να προβεί σε μια πραγματική ρήξη με τις σταλινικές λογικές και παραδόσεις, και να επεξεργαστεί μια μαρξιστικά θεμελιωμένη πολιτική, βασισμένη σε μια συνειδητή και σταθερή στήριξη στα σύγχρονα κινήματα. Αυτό είχε μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα να υπάρξει στην πορεία μια προσέγγιση με τις θέσεις αντιδραστικών εθνικιστών σαν τους Φωτόπουλο, Αποστολόπουλο, κ.ά., μέρος της οποίας αποτελεί και η αρθογραφία των Ζαφείρη και Μακρίδη.
Σχετικά με τους Φωτόπουλο και Αποστολόπουλο, χωρίς να επεκταθούμε αναλυτικά, θα σημειώσουμε μόνο ότι υποστηρίζουν ακροδεξιές, εθνικιστικές θέσεις, τόσο στο θέμα της Συρίας όσο και γενικότερα.

Ο Φωτόπουλος είναι ένας ανοικτός αντιμαρξιστής, οπαδός του λεγόμενου ελευθεριακού ρεύματος, κύριος εκφραστής του οποίου στις ΗΠΑ είναι το λεγόμενο Tea Party, το οποίο υπήρξε ο ιδεολογικός πρόδρομος του Τραμπ και στήριξε την εκστρατεία του. Ο ίδιος είχε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν στις αραβικές επαναστάσεις σαν συνωμοσία του ιμπεριαλισμού, εκφράζοντας τη θερμή υποστήριξή του στον «πατριώτη Άσαντ». 
Το 2013 έγραφε σε ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία:
«Ταυτόχρονα με τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς έχει σχεδιαστεί γενική επίθεση από τους δήθεν “αντάρτες” για την ανατροπή του [συριακού] καθεστώτος που υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, συμπεριλαμβανομένων και των έντιμων κομμουνιστών, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός στόχος της υπερεθνικής ελίτ σε όλη την Αραβική “Άνοιξη” που, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης “Αριστεράς”, διεθνώς και στα παρ’ ημίν, ήταν προσχεδιασμένη για την επίτευξη των παραπάνω στόχων» xlvii.

Τέτοιου είδους επιθέσεις στην «εκφυλισμένη Αριστερά» και κορώνες ενάντια στις «υπερεθνικές ελίτ» θα βρει κανείς με την οκά και στο σάιτ της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος ο Φωτόπουλος, άλλωστε, είχε στο παρελθόν επιτεθεί σε αγωνιστές της Αριστεράς που κινητοποιούνται στο αντιφασιστικό κίνημα, υπερασπίζοντας τη Χρυσή Αυγή. Σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία έγραφε: «Σήμερα είναι προφανές ότι η Χ.Α., όπως και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη γενικότερα, χάρη στη ρητορική τους κατά των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε., μέσω της οποίας συνθλίβονται τα λαϊκά στρώματα, έχουν γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των ελίτ». Οι θέσεις του αυτές είχαν εκθειαστεί από τη Χρυσή Αυγή, που τον παρουσίαζε σαν ένα δημοσιογράφο «που δε μασάει τα λόγια του» και «είπε την αλήθεια» xlviii. Κείμενα του Φωτόπουλου, όπως εκείνο με τις επιθέσεις του στο αντιφασιστικό κίνημα, είχαν δημοσιευτεί στην Ίσκρα, που μόνο μετά από καιρό σταμάτησε να τον προβάλει.

Εντελώς ταυτόσημες είναι οι απόψεις του Αποστολόπουλου. Ο τελευταίος διακηρύσσει, σε κείμενά του δημοσιευμένα στην Ίσκρα, πως η «Αραβική Άνοιξη» ήταν «έργο της CIA, αντίστοιχο των έγχρωμων επαναστάσεων αλά Ουκρανία». Ο ταξικός αγώνας, όπου εμφανίστηκε, όπως στην επανάσταση του 1821 και την Αντίσταση «ήταν… καταστροφή, υποκινούμενος έξωθεν»· οι εξελίξεις του 20ού αιώνα «ανέδειξαν τα Έθνη σε ρόλο πρωταγωνιστή και όχι τις Τάξεις»· οι τελευταίες ήταν περισσότερο μια ιδεολογική επινόηση των μαρξιστών xlix. Τέτοιου είδους επιθέσεις στο μαρξισμό και δημηγορίες για την υπεροχή της εθνικής απέναντι στην ταξική αρχή είναι σήμα-κατατεθέν της φασιστικής και ακροδεξιάς ιδεολογίας.

Εκτός από εθνικιστής και αντιμαρξιστής, ο Αποστολόπουλος είναι και οπαδός των «γεωπολιτικών» θεωριών του Μάκιντερ. Σε ένα άρθρο του στην Ίσκρα λέει: «Όποιος κατέχει την Ευρασία (χοντρικά, από την Ουκρανία ως βαθιά στην Ασία) είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη- Μάκιντερ, 1904… Η στρατηγική δεν άλλαξε, η Γεωγραφία δεν αλλάζει, άρα και τα συμφέροντα που απορρέουν»l.

Ο Μάκιντερ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ήταν ένας από τους προδρόμους των ναζί και απ’ αυτόν εμπνέονται οι σύγχρονοι ακροδεξιοί Ρώσοι τύπου Ντούγκιν και οι νεοφασίστες θεωρητικοί τύπου Οχσενράιτερ. Η βάση της αντίληψής του περί Ευρασίας δεν είναι η γεωγραφία, είναι ότι ο ιμπεριαλισμός είναι αιώνιος και η ιστορία είναι να ανταγωνίζονται οι ιμπεριαλιστές για σφαίρες επιρροής. Την ιστορία τη φτιάχνουν οι ιμπεριαλιστές, οι λαοί είναι ένα τίποτα. Από αυτή την παραδοχή ξεκινά και ο Αποστολόπουλος, στο παραπάνω επιχείρημα και γενικότερα.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για αντιδραστικούς εθνικιστές, που σε βασικά ζητήματα συμμερίζονται τις θέσεις των χρυσαυγιτών. Βέβαια, ανάμεσα στους ανοικτούς χρυσαυγίτες και τους δημοσιολόγους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά., υπάρχει μια διαφορά. Οι χρυσαυγίτες είναι συνειδητοί, επιθετικοί αντιδραστικοί, που ο στόχος τους είναι η συντριβή των κινημάτων των λαών και της ιστορικής κίνησης της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. 
Δημοσιολόγοι όπως ο Φωτόπουλος και ο Αποστολόπουλος, αντίθετα, είναι δειλοί αντιδραστικοί, που δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι αγωνίζονται για τον ίδιο ακριβώς στόχο και κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι κάνουν κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν σημαντική επιρροή στο εσωτερικό της άκρας αντίδρασης.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Αποστολόπουλοι και οι Φωτόπουλοι είναι ακίνδυνοι. Ο ρόλος αυτών των δημοσιολόγων είναι να απλώνουν ένα προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο προχωρούν και οργανώνονται οι νεοναζί. Είναι, παριστάνοντας τους «προοδευτικούς» και τους «πολέμιους της Νέας Τάξης» (όπως κάνουν κατά κόρο βέβαια και οι ίδιοι οι νεοναζί), να φέρνουν τη σύγχυση και την αποδιοργάνωση στο χώρο της Αριστεράς, να εμποδίζουν με τις φωνασκίες τους την οργάνωση της πραγματικής αντίστασης στην αντίδραση και τον ανερχόμενο νεοφασισμό των ημερών μας.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή στις απόψεις τέτοιων αντιδραστικών. Όσοι, όπως η Ίσκρα, προβάλλουν αυτές τις απόψεις, ουσιαστικά υιοθετούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, θέσεις της Χρυσής Αυγής για τις εξελίξεις στη Συρία – και όχι μόνο γι’ αυτές. Μια τέτοια στάση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιοδήποτε άλλοθι, ότι πρόκειται για προσωπικές απόψεις, που δεν τις ασπάζονται υποχρεωτικά η Ίσκρα και η ΛΑΕ, κοκ. Το ζήτημα είναι ότι οι συγκεκριμένες απόψεις αναπαράγουν ελαφρώς παραλλαγμένα και μεταμφιεσμένα τις απόψεις των χρυσαυγιτών, ότι είναι απόψεις τελείως ασύμβατες με μια γνήσια αριστερή τοποθέτηση απέναντι στις εξελίξεις. Το καθήκον των πραγματικών αριστερών είναι να τις καταπολεμούν και να ξεσκεπάζουν σαν αντιδραστικούς τους φορείς τους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά.

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αυτές τις αλήθειες; Απεναντίας, απλοί ακτιβιστές του κινήματος τις αναγνωρίζουν. Ο ανώνυμος αρθρογράφος του Indymedia που αναφέραμε, ένας αριστερός του αναρχοκομμουνιστικού χώρου, π.χ., αφού παραθέτει αρκετά στοιχεία για την υποστήριξη των νεοναζί και των ακροδεξιών στη συριακή δικτατορία, και αναφέρεται στην αρθρογραφία της Ίσκρα, διαπιστώνει ότι η «αριστερή» υποστήριξη του Άσαντ αποτελεί πέρασμα στις νεοφασιστικές θέσεις. Η Αριστερά, τονίζει, πρέπει να σταθεί στη διεθνιστική γραμμή της υποστήριξης των αραβικών επαναστάσεων, αλλιώς αυτό-αναιρείται ως Αριστερά, ταυτιζόμενη με τα κάθε λογής φασιστοειδή:
«Η συνάντηση αριστεράς και ακροδεξιάς δεν γίνεται μόνο πάνω απ’ τα ερείπια της Συρίας… Φυσικά αυτή η συνάντηση δεν οφείλεται στο “φαινόμενο” της υποτιθέμενης σύγκλισης των δύο άκρων, αλλά στο ακριβώς αντίθετο: στην εγκατάλειψη εκείνου του άκρου, ή εκείνης της θέσης στην οποία η αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος όφειλαν να παραμείνουν πεισματικά παρά τις αστικές πιέσεις που δέχονται για να μετατοπιστούν προς έναν κυνικό πραγματισμό: την ακραία θέση της επαναστατικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλους τους αγώνες των καταπιεσμένων. Την αληθινά ακραία θέση, ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με συμμαχίες με την πατριωτική αστική ή μικροαστική τάξη, ή γενικά με πατριωτικές δυνάμεις, ή ακόμα και με ισχυρούς διεθνείς συμμάχους, αλλά μπορούν να αλλάξουν μόνο όταν οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι εξεγερθούν και οργανώσουν τη ζωή τους, τον χρόνο τους και τον χώρο τους, σύμφωνα με τη δικιά τους αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας. Όπως έκαναν οι καταπιεσμένοι στη Συρία. Και συνεχίζουν ακόμα να κάνουν. Η αριστερά που εγκαταλείπει αυτή την ακραία θέση, θα συγκλίνει μοιραία με τον φασισμό. Έστω κι αν για τους φασίστες ο βασικός λόγος αυτής της σύγκλισης θα είναι πάντα να κόψουν τον λαιμό αυτής της αριστεράς, η οποία αποδείχτηκε όχι μόνο χυδαία, αλλά και ηλίθια» li.

Αυτό είναι σκληρό, αλλά άριστα ειπωμένο. Η Αριστερά που κάνει πίσω από τη γραμμή της διεθνιστικής αλληλεγγύης στους αγώνες των καταπιεσμένων και περνά με τους Άσαντ και τους Πούτιν, είναι μια Αριστερά που αποδείχνεται χυδαία και ηλίθια, που ομολογεί ότι δεν είναι άξια να οργανώσει τα κινήματα των λαών και αγωνίζεται μακροχρόνια για να της κόψουν το λαρύγγι οι Μιχαλολιάκοι. Πρέπει όμως να επισημάνουμε και δυο αδυναμίες στην παραπάνω εκτίμηση, που συνδέονται με το αναρχικό στοιχείο στις απόψεις του αρθρογράφου (στοιχείο πάντως δευτερεύον, που δεν αναιρεί την ορθότητα της βασικής θέσης του).

Η πρώτη είναι η πλήρης απόρριψη του πατριωτισμού, ή άρνηση ότι μπορεί να υπάρχει στις μέρες μας και ένας αριστερός πατριωτισμός, η συνταύτιση του πατριωτισμού με την εθνικιστική αντίδραση και τους χρυσαυγίτες. Αυτή είναι μια λαθεμένη ταύτιση. Αριστερός πατριωτισμός μπορεί να υπάρχει και υπάρχει· τον ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο ο ξεχασμένος Δημήτρης Χριστούλας και τον εκφράζουν κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω» και άλλες αριστερές ομάδες που ξεπήδησαν από τους Αγανακτισμένους και, σε πολιτικό επίπεδο, προσωπικότητες όπως η Σοφία Σακοράφα. Το λάθος της ηγεσίας της ΛΑΕ δεν είναι ότι προωθεί συμμαχίες με τέτοια στοιχεία που υπάρχουν διάσπαρτα στη διανόηση και την ελληνική κοινωνία, αντλώντας και από τις εαμικές παραδόσεις. Το λάθος της είναι ότι δεν βάζει κάποιες διαχωριστικές γραμμές και με το πρόσχημα της διεύρυνσης προς τις «πατριωτικές δυνάμεις» αναγνωρίζει σαν τέτοιες και δίνει προοδευτικά εύσημα σε ακροδεξιά, εθνικιστικά στοιχεία, υιοθετώντας άθελά της σε ορισμένα ζητήματα τις θέσεις τους. Τέτοια όμως στοιχεία θα περάσουν αύριο σχεδόν στο σύνολό τους σε μια εξευγενισμένη Χρυσή Αυγή και θα επικαλούνται αυτά τα εύσημα για να θολώνουν τα νερά.

Η δεύτερη αδυναμία είναι η εκτίμηση του αρθρογράφου ότι η επίσημη Αριστερά στη χώρα μας αποδείχτηκε ήδη χυδαία και ηλίθια. Αυτό μπορεί να ισχύει για το ΚΚΕ, του οποίου η ηγεσία ταυτίστηκε στις πρόσφατες δεκαετίες με το σταλινισμό και λοιδόρησε όλα τα επαναστατικά κινήματα. Στην περίπτωση της ΛΑΕ, που είναι ένα νέο κόμμα, τα πράγματα, ευτυχώς, ακόμη διαφέρουν, καθώς όντας στα πρώτα βήματα αυτού του δρόμου, έχει μια πραγματική δυνατότητα να αλλάξει πορεία. Προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι να διαχωριστεί από τους μικροαστούς δημοσιολόγους υποστηρικτές του Άσαντ και του εγχώριου εθνικισμού. Και είναι ακόμη να απαλλαγεί από την έλλειψη εμπιστοσύνης στα κινήματα, γιατί αυτή ακριβώς η έλλειψη εμπιστοσύνης την κάνει να παρερμηνεύει τα πράγματα, παρουσιάζοντας σαν προοδευτικά, ή πιο προοδευτικά από την ηγετική μερίδα του δυτικού ιμπεριαλισμού, καθεστώτα όπως του Άσαντ και του Πούτιν, ενώ στην πραγματικότητα είναι πιο αντιδραστικά και αποτελούν πόλο έλξης της φασιστικής ακροδεξιάς.

Βέβαια, ένα βασικό δίδαγμα των τελευταίων εξελίξεων στη Συρία και όλης της συριακής επανάστασης, αφορά στην ανάγκη του επαναστατικού κόμματος, της οργανωμένης κομμουνιστικής πρωτοπορίας. Γιατί, με δεδομένη την ισχύ της συριακής δικτατορίας, την τεράστια βοήθεια που πήρε ο Άσαντ από τη Ρωσία, κοκ, ήταν ακριβώς η έλλειψη ενός τέτοιου κόμματος που καθόρισε την αδυναμία της συριακής επανάστασης και έκανε αναπόφευκτες τις επιτυχίες και την επικράτηση, έστω προσωρινά, του Άσαντ.

Επιμείναμε ως εδώ στις θέσεις της Χρυσής Αυγής και των αρθρογράφων της Ίσκρα γιατί, όντας οι πιο κραυγαλέες της πρόσφατης περιόδου, δείχνουν παραστατικά ότι όσοι στην Αριστερά αποφασίζουν να παρακάμψουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα του καθεστώτος του Άσαντ και να το υποστηρίξουν σαν δήθεν «αντιιμπεριαλιστικό», «προμαχώνα ενάντια στη Νέα Τάξη», κοκ, συνειδητά ή ασυνείδητα περνούν στις θέσεις των χρυσαυγιτών. Πρέπει όμως να πούμε ότι όχι μόνο η Χρυσή Αυγή, αλλά γενικά οι ακροδεξιοί και οι ψευδο-αριστεροί εθνικιστές στην Ελλάδα συντάσσονται με τον Άσαντ με ένα παρόμοιο σκεπτικό. Για να δώσουμε τη συνολική εικόνα θα φέρουμε 1-2 ακόμη παραδείγματα.

Στο πλευρό του Άσαντ και του Πούτιν έχει ταχτεί ουσιαστικά και η Λιάνα Κανέλλη, η πολύ γνωστή για τις εθνικιστικές απόψεις που έχει υποστηρίξει σε μια πληθώρα θεμάτων στο παρελθόν συνεργαζόμενη με το ΚΚΕ βουλευτής. Το 2013, σε μια συνέντευξή της στη Real News, η Κανέλλη ανέπτυξε μια επιχειρηματολογία ταυτόσημη με εκείνη του Ζαφείρη, αλλά πιο «έξυπνη» και λεπτεπίλεπτη, στην οποία έχει ένα ενδιαφέρον να σταθούμε, καθώς επιτρέπει να θίξουμε μια σειρά ακόμη πλευρές του θέματος:
«Η Συρία δεν είναι τόπος για να παιχτούν σενάρια αραβικών ανοίξεων κι άλλα τέτοια ευφάνταστα του διεθνούς κεφαλαίου που ανοίγει με πολέμους αγορές. Όταν η Κάρλα ντελ Πόντε ανακοινώνει ότι αέριο σαρίν χρησιμοποιούν οι αντάρτες κι όχι ο Άσαντ, τότε κατανοεί κανείς την περιπλοκότητα του ζητήματος Συρία… Ναι, βλέπω το ενδεχόμενο γενίκευσης μιας σύρραξης στην περιοχή με την Τουρκία και το Ιράν, το υπό δημιουργία Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ και τα πετρέλαια της Μοσούλης να μας ξαναγυρνάνε στην εποχή του Λώρενς της Αραβίας. Κρατώντας τη Σούδα ανοιχτή στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις Αμερικανών, Ευρωπαίων και κυρίως Ισραηλινών, η χώρας μας βάζει το κεφάλι της στον ντορβά, το Καστελόριζο και την ΑΟΖ στη λοταρία των λύκων… Μέρος του ντόπιου κεφαλαίου θα πλουτίσει από μια αιματοχυσία. Και δεν θα στείλει τα παιδιά του από πείνα κι ανεργία “εθελοντές” σε ειρηνευτικές δυνάμεις απέναντι σε μισθοφόρους δήθεν ισλάμ, μάλλον λούμπεν φονιάδες. Η Κύπρος θα πληρώσει πρώτη από μας τη στροφή της πολιτικής της, προσδένοντας τον περήφανο λαό της στο Τελ Αβίβ. Και τότε το σχέδιο Ανάν θα της επιβληθεί επί τα χείρω και ντε φάκτο»lii.
Στην ανάλυση αυτή της Κανέλλη, αξίζει να επισημάνουμε κατ’ αρχήν δυο καίρια σημεία.

Πρώτα απ’ όλα, η πλήρης ταύτισή της με τη θέση, που έχουν υποστηρίξει και υποστηρίζουν διακαώς η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και οι αναλυτές της Χρυσής Αυγής, ότι οι αραβικές επαναστάσεις ήταν μια συνωμοσία του διεθνούς κεφαλαίου και της CIA.
Δεύτερο, η πλήρης παράκαμψη του ζητήματος αν το καθεστώς του Άσαντ είναι μια αντιδραστική δικτατορία και αν η υποστήριξη ενός τέτοιου καθεστώτος είναι συμβατή με οποιαδήποτε εκδοχή αριστερής τοποθέτησης.

Η διαφορά από αναλυτές όπως ο Ζαφείρης είναι ότι η Κανέλλη, σαν πιο έμπειρη, δεν διατυπώνει ρητά, ούτε προσπαθεί να τεκμηριώσει με επιχειρήματα τη θέση ότι πρέπει να πάμε με τον Άσαντ, αλλά δίνει μια «αόριστη», πιο συγκαλυμμένη εκδοχή της, με αναφορές στην «περιπλοκότητα του ζητήματος» κοκ. Τα συμφραζόμενα όμως δεν αφήνουν αμφιβολία για την τοποθέτησή της στο πλευρό του πιο αντιδραστικού εθνικισμού, ξεσκεπάζοντας την πραγματική της θέση.

Η Κανέλλη, παίρνοντας την πόζα του πολέμιου της Νέας Τάξης και ενώ παριστάνει ότι αντιτάσσεται στους σχεδιασμούς της, απορρίπτει στην πραγματικότητα εξελίξεις που θα ήταν προοδευτικές και θα οδηγούσαν σε μια ορισμένη εξομάλυνση των διεθνών σχέσεων, όπως η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Αυτό ακριβώς, το ότι αντιτάσσεται στην αυτοδιάθεση του πιο προοδευτικού λαού της περιοχής και περιορίζει την κριτική της σε θέματα τύπου Καστελόριζου, ΑΟΖ, κοκ, δείχνει ότι κάνει μια αντιδραστική κριτική στη Νέα Τάξη, ότι την κριτικάρει από τη σκοπιά που θα έβαζε τα ζητήματα μια δικτατορία τύπου Άσαντ –μια σύγχρονη μεταξική, ας πούμε, δικτατορία– αν εγκαθιδρυόταν στην Ελλάδα. 

Η ιστορία και οι πρόσφατες εξελίξεις αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι είναι το πιο δημοκρατικό και καταπιεσμένο εθνικό στοιχείο στην περιοχή (μαζί με τους Παλαιστίνιους), αυτοί που έβαλαν φραγμό στον ISIS, όταν ήταν στο ζενίθ της ανόδου του και κανείς δεν τον πολεμούσε πραγματικά, με την αντίσταση στο Κομπάνι και αλλού. Οι μαρξιστές και οι αριστεροί γενικά, βάσει αρχών και παίρνοντας υπόψη αυτό το γεγονός, πρέπει να υποστηρίζουν την εθνική αυτοδιάθεση των Κούρδων, δηλαδή τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου  κουρδικού κράτους, και να κριτικάρουν τους δυτικούς ιμπεριαλιστές όχι γιατί βοηθούν αυτό το στόχο, αλλά γιατί δεν τον βοηθούν πραγματικά, γιατί οι δεσμεύσεις τους απέναντι στην Τουρκία και ο φόβος τους απέναντι στους λαούς, τους ωθούν να κάνουν πίσω από αυτήν και κάθε άλλη πραγματικά προοδευτική, δημοκρατική εξέλιξη, να την προδίδουν στην πράξη, ακόμη και αν την υποστηρίζουν κάποτε δειλά στα λόγια. Η Κανέλλη κριτικάρει το δυτικό ιμπεριαλισμό από τα δεξιά, όχι για το ότι η υποστήριξή του στους Κούρδους είναι υποκριτική και δειλή, αλλά για το ότι τους παρέχει έστω αυτή τη δειλή υποστήριξη. Συντάσσεται έτσι στην πράξη με εκείνες τις δυνάμεις, τη δικτατορία του Άσαντ, τη Ρωσία του Πούτιν, το λεπενισμό, κ.ά., που κάνουν αντιδραστικό «αγώνα» ενάντια στη Νέα Τάξη.

Ενόψει αυτού του γεγονότος, δεν πρέπει να φανεί παράδοξη η ένθερμη υποστήριξη των χρυσαυγιτών στις απόψεις που εξέφρασε στη συγκεκριμένη συνέντευξη η Κανέλλη. Σε άρθρο του στο σάιτ της Χρυσής Αυγής τις σχολίασε ο Γ. Μάστορας, από τα παλιότερα στελέχη της Χρυσής Αυγής και βασικός ιδεολόγος του εγχώριου νεοφασισμού, ο οποίος παραθέτοντας το απόσπασμα που σχολιάσαμε, εξέφρασε τη συμφωνία του:
«Μπορεί να πει κανείς ότι διαφωνεί με τα όσα υποστηρίζει η Κανέλλη; Σίγουρα όχι. Υπάρχει, όμως, ένα  θέμα αξιοπιστίας, καθώς τα όσα υποστηρίζει η εν λόγω κυρία δεν μπορούν να κριθούν ανεξάρτητα από την πολιτική της ιδιότητα, ως βουλευτή του ΚΚΕ, και την ιδεολογική της ως κομμουνίστριας, έστω και της Εκάλης…» liii

Με απλά λόγια, δηλαδή, ο Μάστορας επαίνεσε την Κανέλλη γιατί υιοθέτησε στην πράξη τη θέση της Χρυσής Αυγής για τα συμβαίνοντα στη Συρία και την έψεξε μόνο για το ότι παραμένει στο ΚΚΕ. Σε αυτή του την κριτική έχει άδικο, τουλάχιστον στο σημείο που εμφανίζει σαν ασύμβατη την ανάλυση της Κανέλλη με την ιδιότητά της ως βουλευτή του ΚΚΕ. Πραγματικά, στο θέμα της Συρίας, όχι μόνο η Κανέλλη αλλά και τα δυο συριακά ΚΚ και το ίδιο το ΚΚΕ έχουν σταθεί στο πλευρό του Άσαντ.

Την ίδια θέση για τις εξελίξεις στη Συρία, συχνά με πολύ πιο χονδροειδή τρόπο, παίρνουν και μια σειρά ομάδες και μπλογκ του εθνικιστικού χώρου, τύπου Ρεσάλτο, Σίβυλλα, Σεισάχθεια, κοκ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προσφέρει η αρθρογραφία του Ν. Κλείτσικα, που πανηγυρίζει ακόμη πιο ένθερμα από τον Ζαφείρη και τους χρυσαυγίτες για την κατάληψη του Χαλεπιού:
«Η “αραβική άνοιξη”, ο σκοταδιστικός μεσαίωνας, ο παγερός χειμώνας που θέλησε να επιβάλλει η νέα τάξη στη Συρία, τελείωσε. Η δύση αγνόησε πως ο λαός της Συρίας διέπεται από “Εθνο”-Μπολσεβικισμό... κι ήρθε η ήττα!... Το Χαλέπι τελείωσε τα όνειρα των ιμπεριαλιστών. Το Χαλέπι τελείωσε κι εκείνη τη λεγόμενη “δικαιωματική” αριστερά, που στρατεύτηκε μαζί με τους ιμπεριαλιστές. Τα δύο Κομμουνιστικά κόμματα της Συρίας συμμετέχουν στην κυβέρνηση και στην πρώτη γραμμή της μάχης για εξολόθρευση όλων των μισθοφόρων» liv.

Ο Κλείτσικας δεν παρουσιάζει μόνο όλους τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας σαν μισθοφόρους και εγκληματίες, αλλά εξαίρει και αυτός τις αποφάσεις των Συριακών ΚΚ και τον Στάλιν, πιστός συνεχιστής του οποίου εκτιμά ότι είναι ο Άσαντ lv. 

Χωρίς να επεκταθούμε, θα σημειώσουμε ότι ο «εθνο-μπολσεβικισμός», που επικαλείται και εξαίρει ως κάτι «επαναστατικό» ο Κλείτσικας, δεν είναι παρά μια παραλλαγή της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού. Από τη δεκαετία του 1920 είχαν εμφανιστεί τα λεγόμενα εθνικομπολσεβίκικα ρεύματα στη Γερμανία, που εντάχθηκαν στους ναζί παριστάνοντας την «αριστερή» πτέρυγά τους, ενώ στη Ρωσία και αλλού οι σύγχρονοι «εθνικομπολσεβίκοι» υποστηρίζουν ξεκάθαρα φασιστικές θέσεις  lvi. Η επίκληση του Στάλιν από αυτά τα ρεύματα φανερώνει μόνο τη στενή σύνδεση του νεοσταλινισμού με τον εθνικισμό και την εγκατάλειψη από το σταλινικό ρεύμα της διεθνιστικής οπτικής του μπολσεβικισμού, οπτικής που διέκρινε και πρέπει να διακρίνει και στις μέρες μας κάθε γνήσια κομμουνιστικό και ριζοσπαστικό επαναστατικό ρεύμα.

5. Συμπέρασμα

Και αν η πραγματική ανάπτυξη της πάλης των τάξεων θέτει τώρα κιόλας μπροστά στην εργατική τάξη το ζήτημα του φασισμού σαν ζήτημα ζωής ή θανάτου; Τότε πρέπει να ξεστρατίσουμε την εργατική τάξη απ’ αυτό το καθήκον, πρέπει να την αποκοιμίσουμε, πρέπει να την πείσουμε ότι το καθήκον της πάλης εναντίον του φασισμού είναι δεύτερο καθήκον, ότι δεν είναι βιαστικό, ότι θα λυθεί μοναχό του, ότι άλλωστε ο φασισμός βασιλεύει κιόλας, ότι ο Χίτλερ δεν θα φέρει τίποτα καινούριο, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Χίτλερ, ότι ο Χίτλερ θα ανοίξει το δρόμο στους κομμουνιστές.
Λ. Τρότσκι lvii

Αυτά τα λόγια του Τρότσκι, με τα οποία χαρακτηρίζει την παραιτημένη, γραφειοκρατική τακτική του σταλινισμού στην περίοδο της ανόδου των ναζί στη Γερμανία, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και απέναντι σε όσους προκρίνουν την υποστήριξη στους Άσαντ και στους Πούτιν ως μια αριστερή στάση στις μέρες μας. Πραγματικά, η θέση αυτών των ομάδων, είτε πρόκειται για τους σταλινικούς υποστηρικτές της συριακής δικτατορίας, όπως τα ΚΚ της Συρίας, είτε για τους αρθρογράφους της Ίσκρα, δεν κάνει άλλο από το να αναπαράγει την ίδια παλιά σταλινική καταστροφική, ηττοπαθή λογική στο ζήτημα του αγώνα ενάντια στο σύγχρονο φασισμό και την ακροδεξιά αντίδραση.

Οι μαρξιστές και όλοι οι αριστεροί και σκεπτόμενοι προοδευτικοί άνθρωποι, όλοι οι πραγματικοί αντιφασίστες, καλούνται να αντιδράσουν σήμερα αποφασιστικά σε αυτές τις απόψεις, τις λογικές και τις πολιτικές στάσεις που απορρέουν. Αυτό επιβάλλεται ακόμη περισσότερο, καθώς οι απόψεις αυτού του είδους σε εποχές κρίσης και ηττών του κινήματος δεν περιορίζονται στον έναν ή τον άλλο χώρο. Απεναντίας, αποκτούν πλατιά διάδοση και προσφέρονται με μια ποικιλία μορφών και παραλλαγών από επιπόλαιους δημοσιολόγους ακόμη και στο χώρος της «αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», που γενικά έχει υπερασπίσει τα κινήματα. 

Ένα τυπικό παράδειγμα σχολιασμού της τελευταίας κατηγορίας προσφέρει ο Π. Μαυροειδής. Ο τελευταίος, σε ένα άρθρο του που αναρτήθηκε πρώτα σε σάιτ όπως το Παντιέρα, και αναδημοσιεύθηκε στην Ίσκρα, καλεί σε ειρήνη με το καθεστώς του Άσαντ, παρά τον καταπιεστικό του χαρακτήρα.
«Οι Σύροι το 2011», γράφει ο Μαυροειδής, «αλλά και σε άλλες χρονικές στιγμές νωρίτερα, είχαν πολλούς και ζωτικούς λόγους να διαδηλώνουν ενάντια στο καθεστώς Άσαντ… γιατί πρόκειται για ένα αντιδραστικό κοινωνικά και πολιτικά καθεστώς». Σήμερα, όμως, καθώς φαίνεται, τα πράγματα έχουν αλλάξει, όχι με την έννοια ότι οι Σύριοι δεν έχουν πλέον τέτοιους λόγους, αλλά ότι αυτό που προέχει είναι η ειρήνη, ακόμη και με τον συμβιβασμό να διατηρηθεί στην εξουσία ο Άσαντ, που τελικά δεν είναι φαίνεται και τόσο κακός: 
«Δεν είναι τυχαία», συνεχίζει ο ίδιος, «η στάση των Σύρων, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Σε αντίθεση με τις εκτιμήσεις των μυστικών υπηρεσιών των χωρών του ΝΑΤΟ και τις διακηρύξεις του λεγόμενου “Ελεύθερου Συριακού Στρατού” για “πτώση του Άσαντ μέσα σε έξι μήνες”, μιας και είναι “λαομίσητος”, αυτός που ηττάται (στο Χαλέπι και αλλού) είναι οι φασίστες τζιχαντιστές και η στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ και του συνασπισμού 106 χωρών με τον εύηχο τίτλο “Φίλοι της Συρίας”». 
Αυτό είναι το ίδιο περίπου σαν να έλεγε κανείς για τη ρωσική επανάσταση του 1905 ότι παρά τις διακηρύξεις των επαναστατών περί πτώσης του «λαομίσητου τσάρου» τελικά αυτό που αποδείχτηκε, στην Πετρούπολη και αλλού, ήταν ότι ο τσάρος επικράτησε και άρα δεν ήταν και τόσο λαομίσητος. Ο Μαυροειδής παραλείπει μερικές λεπτομέρειες, όπως το γεγονός ότι τον εμφύλιο τον ξεκίνησε ο Άσαντ δολοφονώντας μαζικά τους διαδηλωτές, τα εκατομμύρια των προσφύγων, το ότι οι επιτυχίες του Άσαντ βασίζονται στην αμέριστη υποστήριξη του ρωσικού ιμπεριαλισμού, του Ιράν και της Κίνας, κοκ, για να καταλήξει πως το θέμα της απομάκρυνσής του από την εξουσία μπορεί να αφεθεί για το μέλλον: 
«Η  ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και  η αποχώρηση των Ρώσων και των άλλων στρατευμάτων από την περιοχή,  αποτελούν δίκαιους στόχους που αφορούν μόνο το Συριακό λαό και όχι τους εισβολείς και τους δολοφόνους μισθοφόρους των “ξένων προστατών”. Μόνο οι Σύροι δικαιούνται να αποφασίσουν πότε,  πως και με ποια μορφή θα τεθούν» lviii.

 Το ότι ο συριακός λαός είναι αυτός που θα ανατρέψει τον Άσαντ και θα αποφασίσει το ζήτημα είναι γεγονός. Η αλήθεια να λέγεται. Μόνο που το να αρκείσαι σε αυτό σημαίνει να νίπτεις τας χείρας σου σαν Πόντιος Πιλάτος.

Η πιο αντιδραστική μερίδα του ιμπεριαλισμού, η ρωσική ολιγαρχία υπό τον Πούτιν, δεν έμεινε στη φιλοσοφική διαπίστωση ότι ήταν θέμα του Άσαντ αν θα συντρίψει τη συριακή επανάσταση. Ενίσχυσε το καθεστώς του Άσαντ με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, όπως έκαναν στη συνέχεια και οι Κινέζοι, αυτός όντας ο βασικός λόγος που άντεξε στην πίεση της επανάστασης. Οι νεοναζί, οι χρυσαυγίτες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι Λε Πεν και οι Γκρίφιν, δεν μένουν και αυτοί σε φιλοσοφικές διαπιστώσεις. Κινητοποιούνται δραστήρια, οργανώνουν μέτωπα, στηρίζουν με κάθε τρόπο υλικά και πολιτικά τη συριακή δικτατορία. 

Το καθήκον της Αριστεράς είναι να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της στις πραγματικές δυνάμεις του συριακού λαού που μάχονταν και μάχονται ενάντια στον Άσαντ και που δεν παύουν να υπάρχουν επειδή, με τη βοήθεια του ίδιου του συριακού καθεστώτος, αναπτύχθηκε ο τζιχαντισμός και επειδή οι δυτικοί ιμπεριαλιστές παρεμβαίνουν και αυτοί στην περιοχή. Και, παίρνοντας υπόψη ότι η Αριστερά δεν διαθέτει τη δύναμη του χρήματος, που διαθέτουν οι ιμπεριαλιστές, η αλληλεγγύη σημαίνει να διαφωτίζουμε πρώτα και κύρια την κοινή γνώμη για το είδος των δυνάμεων που στηρίζουν τον Άσαντ, για τη συμπαράταξη στο πλευρό του όλης της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και των Ευρωπαίων νεοφασιστών, για τους κινδύνους που ενέχει η επικράτησή του και το διαφαινόμενο μέτωπο Άσαντ-Τραμπ-Πούτιν-Λε Πεν για τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επαναστάτες, στη Συρία και στον υπόλοιπο κόσμο, θα πρέπει να προβάλουν σε κάθε στιγμή το ζήτημα της ανατροπής του Άσαντ. Μετά την ήττα της επανάστασης του 1905 οι Μπολσεβίκοι προσαρμόστηκαν στην αλλαγή της κατάστασης, αξιοποίησαν τις νόμιμες δυνατότητες, όπως η παραχώρηση ενός μισο-κοινοβουλευτισμού, που υποχρεώθηκε να κάνει το καθεστώς, και δεν έβαζαν άμεσα το ζήτημα της εξέγερσης· απεναντίας, αναγνώρισαν ότι το κίνημα είχε μπει σε μια φάση υποχώρησης. Είναι αρκετά πιθανό, εφόσον οι τωρινές επιτυχίες του Άσαντ αποδειχτούν σταθερές, οι επαναστατικές δυνάμεις στη Συρία να υποχρεωθούν σε μια ανάλογη αναπροσαρμογή. Αλλά, προβαίνοντας σε αυτή την αναπροσαρμογή, δεν θα πρέπει να μειώσουν στο ελάχιστο τη σταθερή εναντίωσή τους στην αιματοβαμμένη συριακή δικτατορία. Και απέναντι σε όσους τα διπλώνουν –και τέτοιοι θα υπάρξουν πολλοί– θα πρέπει να βασίσουν την τακτική τους στη σταθερή πεποίθηση ότι, εφόσον δεν λύθηκε κανένα από τα ζητήματα που υποκίνησαν τις αραβικές επαναστάσεις, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα ένας δεύτερος γύρος επαναστάσεων, και να προετοιμαστούν γι’ αυτές, όπως έκαναν και οι Μπολσεβίκοι μετά το 1905.

Ούτε μια λέξη από αυτά δεν θα βρεθεί στο άρθρο του Μαυροειδή.
Η επιμονή μας στη γενική κινητοποίηση των ακροδεξιών και των νεοναζί στο πλευρό του Άσαντ, στον ευνοϊκό γι’ αυτούς χαρακτήρα της τροπής που παίρνουν οι εξελίξεις στη Συρία και γενικότερα, δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μια αναγνώριση ότι έχουν πάρει κιόλας το πάνω χέρι.

Παρά την πανευρωπαϊκή κινητοποίησή τους, οι νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν οτιδήποτε που να μοιάζει με ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασης στο συριακό καθεστώς. Στις συγκεντρώσεις που οργανώνουν συμμετέχει μόνο ο στενός κομματικός πυρήνας τους, όπως το ίδιο συμβαίνει και στα μπλογκ και στις ομάδες συμπαράστασης στο Facebook, που έχουν να επιδείξουν μερικές μόνο εκατοντάδες ή χιλιάδες μέλη ανάλογα με τη χώρα. Αλλά και γενικότερα σε όλη την Ευρώπη δεν έγινε ούτε μια αυθόρμητη διαμαρτυρία ή κινητοποίηση υπέρ του Άσαντ, ούτε μια αντι-ιμπεριαλιστική μαζική εκδήλωση που να υποστήριζε το συριακό καθεστώς (όπως είχαν γίνει στο παρελθόν ενάντια στις αμερικάνικες επεμβάσεις στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, χωρίς, βέβαια, στην τελευταία περίπτωση, να υποστηρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ).

Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο ούτε αποτέλεσμα της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ. Συνδέεται με το γεγονός ότι οι λαοί και τα κινήματα αντιλαμβάνονται πηγαία ότι ο Άσαντ είναι ένας δυνάστης του συριακού λαού, και ότι η κοινή γνώμη, παρά τον ερεθισμό και τις φοβίες που προκαλεί η έντονη προβολή των ζητημάτων του τζιχαντισμού, της τρομοκρατίας, κοκ, παραμένει αντιφασιστική. Οι φασίστες δεν έχουν καταφέρει ακόμη να δημιουργήσουν εκείνο το είδος της μαζικής υστερίας που υπήρξε το εφαλτήριο του Χίτλερ προς την εξουσία, ούτε στο ζήτημα της Συρίας, ούτε γενικότερα.

Αλλά αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός. Ένας βασικός λόγος που οι νεοναζί ενθουσιάζονται με τις νίκες του Άσαντ, την προοπτική της συμμαχίας Πούτιν-Τραμπ, κ.λπ., είναι ότι οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν τους όρους για να δοθεί μια ώθηση στη διαδικασία του κοινωνικού εκφασισμού, να κερδίσει ακόμη περισσότερο πολιτικό έδαφος ο λεπενισμός και να κάνουν βήματα εμπρός στο να φανατίσουν τον κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που μια Αριστερά που παρερμηνεύει τις εξελίξεις στη Συρία, δεν είναι μόνο ανόητη αλλά και επικίνδυνη. Είναι μια Αριστερά που υιοθετεί την τακτική της στουρθοκαμήλου, που από την πρώτη στιγμή όχι μόνο ομολογεί την αδυναμία της να οργανώσει και να εκφράσει την αντίσταση στη φασιστικοποίηση, αλλά παρερμηνεύει και εμφανίζει την τελευταία, ή έστω πλευρές της τελευταίας, σαν μια θετική διαδικασία.

Όσοι στην Αριστερά αμφισβητούν την τελευταία εκτίμηση, θα πρέπει να απαντήσουν το λιγότερο στα εξής ερωτήματα: Είναι άραγε τυχαίο ή προϊόν παρανόησης ότι όλοι οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί στέκουν ομόθυμα και αποφασιστικά στο πλευρό της συριακής δικτατορίας; Δεν είναι φανερό ότι το κάνουν ακριβώς γιατί κατανοούν ότι ο Άσαντ είναι ένας στυγνός δικτάτορας που αιματοκύλησε το συριακό λαό και ότι οι επιτυχίες του ανέκοψαν τη δυναμική των αραβικών εξεγέρσεων και τους συμφέρουν; Και δεν πρέπει άραγε η στάση τους αυτή να γίνει γνωστή και να ληφθεί σοβαρά υπόψη;

Το να πει κανείς ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, ότι η υποστήριξη των χρυσαυγιτών δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι ο Άσαντ είναι ένας αντιδραστικός, κοκ, θα ήταν επικίνδυνη αυταπάτη και υποτίμηση των φασιστών. Οι φασίστες είναι τα χειρότερα και πιο αδίστακτα κατακάθια του καπιταλισμού. Η ιστορία, όμως, τόσο στο παρελθόν με τους Χίτλερ και Μουσολίνι, όσο και στα πρόσφατα χρόνια με τις επιτυχίες των νεοναζί, έχει δείξει ότι οι φασιστικές δυνάμεις ξέρουν να διακρίνουν και να εκμεταλλεύονται τις τάσεις που τις ενισχύουν.

Πάνε 120 χρόνια από τότε που η Ρόζα Λούξεμπουργκ ύψωνε το ανάστημά της απέναντι σε όσους, μέσα στο αστικό στρατόπεδο αλλά και στην τότε σοσιαλδημοκρατία, απέρριπταν τα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σαν έργο πρακτόρων, τότε της τσαρικής Ρωσίας. Η Λούξεμπουργκ έδειχνε ότι ο πραγματικός κινητήριος μοχλός αυτών των κινημάτων ήταν η βάναυση καταπίεση του απολυταρχικού οθωμανικού καθεστώτος και ότι όσοι εκτιμούσαν μαζικά κινήματα στα οποία έπαιρναν μέρος εκατομμύρια ως έργο πρακτόρων περνούσαν στην πραγματικότητα στην αστική άποψη: 
«Για ένα καιρό, μπορούσε ακόμη και να συναντήσεις φωνές στον Τύπο, που υποστήριζαν ότι οι τουρκικές βιαιοπραγίες ήταν κυρίως μια επινόηση, ότι οι Βασιβουζούκοι ήταν αληθινά χριστιανικά υποδείγματα και ότι οι εξεγέρσεις των Αρμενίων ήταν το έργο πρακτόρων που πληρώνονταν με ρωσικά ρούβλια. Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό γύρω από αυτή τη θέση είναι ότι δεν διαφέρει διόλου ουσιαστικά από την αστική άποψη. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε την αναγωγή μεγάλων κοινωνικών φαινομένων σε διάφορους “πράκτορες”».

Και αφού υποδείκνυε τα πραγματικά κοινωνικά αίτια που έκαναν τους καταπιεζόμενους λαούς να εξεγείρονται, η Λούξεμπουργκ υπογράμμιζε πως το ζήτημα για τους σοσιαλιστές «είναι πάνω απ’ όλα… να παίρνουμε θέση υπέρ των εξεγερμένων και όχι εναντίον τους» lix.

Αυτές οι έξοχες επισημάνσεις της Λούξεμπουργκ παραμένουν αναφορικές και σήμερα. Όσοι, όπως η νεοσταλινική ηγεσία του ΚΚΕ και οι οπαδοί του Άσαντ αρθρογράφοι της Ίσκρα, χαρακτηρίζουν κινήματα όπως η Αραβική Άνοιξη, όπου πήραν μέρος δεκάδες εκατομμύρια καταπιεσμένοι, ως συνομωσίες των ιμπεριαλιστών, περνούν σε χρυσαυγίτικες, ακροδεξιές θέσεις και αποδεικνύουν, και μόνο με αυτό, ότι εγκαταλείπουν την Αριστερά και τις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος. Το καθήκον των σοσιαλιστών, αντίθετα, τώρα όπως και τότε, είναι να σταθούν στο πλάι των καταπιεσμένων.

Αν πριν μια πενταετία, όταν ξεκινούσαν οι αραβικές επαναστάσεις, οι επαναστάτες είχαν χίλιους λόγους να εκδηλώνουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους λαούς του αραβικού κόσμου, σήμερα δεν έχουν λιγότερους αλλά περισσότερους, έχουν ένα εκατομμύριο λόγους. Τότε επρόκειτο κυρίως για ένα ζήτημα κατάκτησης της δημοκρατίας από τους λαούς της περιοχής με την ανατροπή των στυγνών δικτατόρων τύπου Μουμπάρακ, Καντάφι και Άσαντ. Σήμερα πρόκειται για ένα ζήτημα υπεράσπισης της δημοκρατίας και ανοίγματος του δρόμου στο σοσιαλισμό απέναντι στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο ενισχυμένος στο μεταξύ νεοφασισμός στην Ευρώπη, πρόκειται για τον αγώνα να μην επιτραπεί στις Λε Πεν και στους Μιχαλολιάκους να γίνουν οι Ευρωπαίοι Άσαντ και να αιματοκυλήσουν τους λαούς της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Οι κομμουνιστές, όλοι οι αντιφασίστες και οι προοδευτικοί άνθρωποι, θα πάρουν τη θέση τους σε αυτό τον αγώνα. Οι δειλοί και οι δήθεν, παριστάνοντας όπως πάντα τους ήρωες, θα τον αποφύγουν.

*Ο Χρήστος Κεφαλής είναι μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος το βιβλίο του Μαρξιστικές Ματιές στον Σύγχρονο Κόσμο.

Υστερόγραφο
Είχε ολοκληρωθεί το παρόν όταν η Ίσκρα δημοσίευσε άλλο ένα άρθρο για τη συριακή κρίση, με υπογραφή Κ.Ν. Στο άρθρο ο συντάκτης συστήνει μεταξύ άλλων και στους Κούρδους να συνταχτούν με τον Άσαντ και τον Πούτιν: 
«Αν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη στη Συρία, οι Κούρδοι πρέπει να αποκτήσουν μια δίκαιη αυτονομία και έναν δίκαιο ρόλο στο πλαίσιο μιας ενιαίας δημοκρατικής Συρίας. Αλλιώς ένα νέο ”Παλαιστινιακό” θα δυναμιτίσει όλη την περιοχή. Το συμφέρον της Ρωσίας και της δημοκρατίας στην περιοχή είναι με τους Κούρδους της Συρίας όρθιους, στο τραπέζι των συζητήσεων και με πλήρη δικαιώματα. Και το Κουρδικό κίνημα, όμως, ιδιαίτερα στη Συρία θα πρέπει να σταματήσει αυτόν τον στενό εναγκαλισμό στον οποίον τους έχουν περιβάλλει οι ΗΠΑ. Με ένα PYD (Κουρδικό μέτωπο) στη Συρία σε ένα είδος περίεργης και βαρύθυμης πρόσδεσης στις ΗΠΑ, το Κουρδικό κίνημα στη Συρία αλλά και γενικότερα, δεν θα έχει ιδιαίτερα καλές προοπτικές. Η αλληλεγγύη μας στους Κούρδους είναι δεδομένη, έμπρακτη και αμέριστη αλλά και οι τελευταίοι πρέπει να προσέξουν πολύ σε αυτήν την κρίσιμη για το ιστορικό τους μέλλον συγκυρία».
Και αυτά όλα μέσα σε διθυραμβικά σχόλια υπέρ του Πούτιν με αφορμή το θέμα του χάκινγκ: «Από την πλευρά του ο Πούτιν, νηφάλιος και καβάλα στο άλογο των καταστάσεων, επέλεξε μεγαλόψυχα να μην απαντήσει με αντίποινα» lx.
Πανστρατιά, λοιπόν, στο πλευρό του Άσαντ και του Πούτιν. Μόνο που αυτή η «πανστρατιά» στηρίζεται σε πολύ σαθρές βάσεις.

Το να λες ότι μπορεί ο Άσαντ και ο Πούτιν να προωθήσουν τη συγκρότηση μιας «ενιαίας δημοκρατικής Συρίας», είναι σαν να λες ότι ο Βελζεβούλ θα εγγυηθεί τη χριστιανική ειρήνη πάνω στη Γη. Σημαίνει στην πράξη να καλείς να στρατευτούμε με εκείνη την πτέρυγα του ιμπεριαλισμού που στην παρούσα στιγμή είναι πιο επιθετική, που είναι η πτέρυγα του Πούτιν ακριβώς γιατί έχει αδικηθεί στη μοιρασιά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι καλύτερος), και να μεταμφιέζεις τον ιμπεριαλισμό της σε αγώνα για την κοινωνική πρόοδο. Και σημαίνει επίσης να λες ότι όλοι οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί που έχουν στρατευτεί με τον Άσαντ, έγιναν και αυτοί οπαδοί της δημοκρατίας ή έχουν παρανοήσει πλήρως την κατάσταση.

Το θέμα με τις σχέσεις Άσαντ-Κούρδων δεν βέβαια τελείως απλό και ξεκάθαρο. Σε σε όλη την περίοδο μετά το 2011 όμως οι σχέσεις αυτές ήταν βασικά εχθρικές, εμπόλεμες σχέσεις. Υπήρξε μια χρόνια σύρραξη με συνεχείς μάχες ανάμεσα στη συριακή δικτατορία και τις ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων, εκφραζόμενες κεντρικά από το YPG, με χιλιάδες θύματα lxi. Ακόμη και μέσα στο 2016, η συριακή κυβέρνηση απέρριψε αποφασιστικά την ιδέα της κουρδικής αυτονομίας lxii. Στις πρόσφατες μάχες στο Χαλέπι, όμως, οι Κούρδοι συνεργάστηκαν με το συριακό στρατό, κυρίως επειδή εκεί υπήρχαν και μερικές υποστηριζόμενες από την Τουρκία ομάδες lxiii.

Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα των Κούρδων και τα συμφέροντα της συριακής δικτατορίας δεν είναι συμβατά. Ειδικά τώρα που ο Άσαντ ενισχύθηκε με την κατάληψη του Χαλεπιού, θα εναντιωθεί ακόμη πιο ισχυρά στη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους, ακόμη και ομόσπονδου. Αυτό που πραγματικά συστήνει, λοιπόν, η Ίσκρα είναι να παραιτηθούν οι Κούρδοι ουσιαστικά από όλα τα εθνικά δίκαιά τους και να γίνουν υποχείρια του Άσαντ. 

Από την άλλη μεριά, οι ΗΠΑ σε αυτή τη φάση, για τα δικά τους συμφέροντα και όχι από ενδιαφέρον για την ελευθερία, είναι υποχρεωμένες να ενισχύουν τους Κούρδους. Η βασική στρατηγική επιδίωξη των Αμερικανών στην περιοχή είναι να ανακτήσουν τον έλεγχο στο Ιράκ, που έχει τα περισσότερα πετρέλαια και από όπου, λόγω του χάους που δημιούργησαν κοκ, δεν έβγαλαν όσα υπολόγιζαν (μάλιστα, σε σύγκριση με τα τεράστια έξοδά τους για τη διατήρηση της κατοχής, έβγαλαν ελάχιστα). Γι’ αυτό πρέπει να εκμηδενίσουν τον ISIS, και σε αυτό το έργο δεν μπορούν να στηριχτούν στο σάπιο ιρακινό καθεστώς. Οι Κούρδοι, που τους βίαζαν οι τζιχαντιστές του ISIS στα χωριά τους, είναι οι μόνοι που πολεμούν τον ISIS πραγματικά, έτσι που εκ των πραγμάτων, όσο διαρκεί ο πόλεμος ενάντια στον ISIS, οι Αμερικανοί πρέπει να «βασίζονται» σε αυτούς.

Ενόψει αυτής της κατάστασης, τι θα έπρεπε να λέει στους Κούρδους μια Αριστερά που σέβεται τον εαυτό της; Θα έπρεπε να τους λέει κάτι σαν το εξής: 
«Αφού οι Αμερικανοί από τα ίδια τα συμφέροντά τους αυτή τη στιγμή είναι υποχρεωμένοι να σας βοηθούν, δεχτείτε τη βοήθειά τους, αλλά μην έχετε καμιά αυταπάτη ότι θα συνεχιστεί για πολύ. Στην κρίσιμη στιγμή θα σας πουλήσουν. Και από την άλλη, μη συμμαχείτε σε καμιά περίπτωση με τον Άσαντ, γιατί αυτό είναι σε βάρος των ιστορικών σας σκοπών. Η ενίσχυση που πέτυχε ο Άσαντ κυριαρχώντας στο Χαλέπι είναι μακροχρόνια πολύ πιο σημαντική από τα δικά σας μικρά τακτικά οφέλη και είναι αρνητική για σας».

Αλλά να λέμε στους Κούρδους, «Αφήστε τις ΗΠΑ και περάστε κι εσείς με τον Άσαντ και τον κύριο των καταστάσεων Πούτιν», είναι το πιο ανόητο, αντιδραστικό πράγμα που μπορεί να τους πει κανείς. Είναι σαν να τους λέμε, «Άσε το θείο και πιάσε το Τζόκερ»…