Η μικρή Αμάρ - Διον. Διαμαντόπουλος

του Διον. Διαμαντόπουλου*

Αμάρ στα αραβικά σημαίνει σελήνη. Την 16χρονη Αμάρ τη συνάντησα σε μια επίσκεψή μου στο Κέντρο Φιλοξενίας στην Αγία Βαρβάρα. Όση ώρα μιλούσα με τους υπεύθυνους του Κέντρου για τις προετοιμασίες φοίτησης των προσφυγόπουλων στα σχολεία μας, ένιωθα το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μου. Σαν να ήθελε να μάθει τα πάντα απ' τη συζήτησή μας. "Εζ μα χε;" τη ρώτησα σε μια στιγμή. Ξαφνιάστηκε που ρώτησα για το όνομά της στη δική της γλώσσα. 

Αν και η Αμάρ μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, συνεχίσαμε να μιλάμε στα αραβικά, μάλλον απ' τη δική μου ανάγκη να θυμηθώ τη γλώσσα που....

μιλούσα στα χρόνια της υπηρεσίας μου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Η Αμάρ ήρθε στη χώρα μας όπως όλα σχεδόν τα προσφυγόπουλα: Περπατώντας εκατοντάδες χιλιόμετρα απ' τη Συρία και μ' ένα πορτοκαλί σωσίβιο στην πλάτη, σαν διαβατήριο, για το πέρασμά της στην Ευρώπη. Χίος-Πειραιάς-Ειδομένη-Αγία Βαρβάρα οι σταθμοί της πορείας της. "Θέλω να γυρίσω το συντομότερο στην πατρίδα μου", είπε. "Θέλω να σπουδάσω ψυχολόγος για να βοηθάω τους συμπατριώτες μου όταν θα τελειώσει ο πόλεμος. Αλλά ως τότε θέλω να μάθω ελληνικά". Και μου έδειξε ένα τετράδιο γεμάτο με λέξεις και προτάσεις που είχε αρχίσει ήδη να μαθαίνει. 

Όση ώρα έμεινα μαζί της στο Κέντρο, με ρωτούσε διαρκώς για το πώς λέγονται στα ελληνικά όλα όσα έβλεπε γύρω της και τα σημείωνε στο τετράδιο. Μου έκανε εντύπωση η ορθογραφία της. Όλα σχεδόν τα ρήματα γραμμένα με "ω". 

Το ραντεβού μας στη Βέροια κλείστηκε για μια απ' τις επόμενες ημέρες. Η Αμάρ με τη γυναίκα μου περπάτησαν στην αγορά. Χάρηκε για τα ρούχα που της πήραμε, για τον καφέ και το φαγητό στην ταβέρνα. Όμως τα μάτια της έλαμπαν πραγματικά όταν οι πωλητές στα μαγαζιά, στο φούρνο, στο ζαχαροπλαστείο, την καλωσόριζαν μ' ένα μικρό δώρο κι ένα πλατύ χαμόγελο. 

Πόση μαγεία αλήθεια μπορεί να κρύβει μέσα του ένα κουλούρι όταν το προσφέρεις σ΄ ένα τραυματισμένο παιδί! Στο τέλος της μέρας, όταν πήγαμε την Αμάρ πίσω στους γονείς της, μας κοίταξε με μάτια βουρκωμένα λέγοντας: " It was the most beautifull day of my life". 

Από τότε, η μικρή μας φίλη με ρωτάει για το πότε θα πάει στο σχολείο για να μάθει καλά τα ελληνικά. "Σύντομα" της λέω, κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει στ' αλήθεια καλύτερος πρεσβευτής για τη χώρα μας από ένα προσφυγόπουλο, που η κοινωνία και η Εκπαίδευση το αγκάλιασαν και το έκαναν πραγματικά δικό τους.

*δάσκαλος, διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ημαθίας