Ιδού τα ονόματα των συμβούλων που θα είναι η νέα διοίκηση του Γκυρίνη

-Σας νοιάζει αν ο Ναλμπάντης παραμείνει αντιδήμαρχος ή αν το καράβι πέσει στα βράχια

Χωρίς περιστροφές θα μπω στο θέμα. Όταν ένα σύνολο ατόμων κάνει αγώνα για να....
κατακτήσει τον στόχο τότε όλοι είναι ενωμένοι και όλα είναι καλά. Όταν η ομάδα αυτή αναλαμβάνει τις τύχες της διακυβέρνησης τότε μοιραία αναφύονται προσωπικές αντιθέσεις, κόντρες και ενίοτε η μιζέρια και η μικροπολιτική είναι ο οδηγός της συμπεριφοράς ενός εκάστου εκ των αιρετών που τα κατάφεραν να εκλεγούν.

Στον δήμο της  Αλεξάνδρειας του οποίου την πορεία παρακολουθώ από το 1989 ως δημοσιογράφος το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε τετραετία, σε κάθε θητεία δημάρχου. Είναι δηλαδή νομοτέλεια και ως τέτοια πρέπει να αξιολογηθεί ώστε ο εκάστοτε δήμαρχος να γνωρίζει πως και με ποιον τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της δυναμικής των ομάδων. Μ΄ άλλα λόγια πρέπει όλοι οι ηγέτες να έχουν κατά νου γνώσεις κοινωνιολογίας και ψυχολογίας για να μπορούν να κάνουν κουμάντο στην διοικητική ομάδα που ο λαός επέλεξε να τον διοικήσει.

Μπορώ να παραθέσω πολλά παραδείγματα εσωτερικών διενέξεων των οποίων γνωρίζω από πρώτο χέρι αλλά θεωρώ ότι δεν είναι ζήτημα μικροπολιτικής η δική μου προσέγγιση στο πρόβλημα αλλά η ουσία του προβλήματος. Δεν είναι δηλαδή το ζητούμενο από μένα να παραθέσω ονόματα και κόντρες που έλαβαν χώρα στο παρελθόν και που πιθανόν να αυξήσουν την επισκεψιμότητα αλλά να αναδείξω το πρόβλημα καθεαυτό.

πηγή φωτ: alexandriamou.gr

Παρατηρούμε λοιπόν ότι και με αυτή τη διοίκηση, την διοίκηση Γκυρίνη, επαναλαμβάνονται νομοτελειακά τα φαινόμενα αυτά και βλέπουμε δημοτικούς συμβούλους να διαφοροποιούνται, να διαφωνούν, να χαράσσουν δικές τους αυτόνομες πορείες… Όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι αναμενόμενες ως ένα βαθμό διότι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την δυναμική μιας ομάδας που το μόνο που τους ένωσε και την συναπάρτισαν ήταν η διάθεσή τους να προσφέρουν στα κοινά, στο χωριό τους κλπ και να εκπληρώσουν ως έναν βαθμό την ματαιοδοξία τους. Συνήθως τέτοιες ομάδες στερούνται εμπειρίας πολιτικής ενασχόλησης, στερούνται βαθιάς πολιτικής κουλτούρας που σημαίνει ότι μπορείς και είσαι σε θέση να συζητάς και να διαλέγεσαι στη βάση της σύνθεσης και της προόδου κλπ κλπ. Μοιραία λοιπόν και κάτω από το βάρος των ευθυνών ορισμένοι εκ των διοικούντων είτε και εκ των συμβούλων που συγκροτούν την δημοτική ομάδα αρχίζουν να χάνουν τον βηματισμό που επιχειρεί να δώσει ο επικεφαλής που είναι ο δήμαρχος και αρχίζουν τα παρατράγουδα.

Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις διαφοροποιήσεις που δεν εδράζονται  πάνω σε καμιά λογική βάση παρά μόνον σε προσωπική κόντρα; Πώς να αποκαλέσεις την απαίτηση να ασκείται πλήρως η πολιτική σε έναν τομέα από τον επικεφαλής του με συνέπεια να μην γίνεται αποδεκτή ούτε καν του δημάρχου η παρέμβαση ή η οδηγία; Προφανώς λέγεται άγνοια λειτουργίας και αλαζονεία που μοιραία οδηγεί είτε σε λήψη μέτρων από τον επικεφαλής είτε σε διαχωρισμό των δρόμων. Πως αλλιώς λέγεται η εμμονή σε ένα διοικητικό μοντέλο που πιθανόν να το έχει εφαρμόσει σε έναν άλλον οργανισμό ήσσονος σημασίας σε σχέση με το δήμο ένας σύμβουλος και όταν αυτό το μοντέλο δε γίνεται αποδεκτό τότε αρχίζει η γκρίνια;

Σε τι ακριβώς συνίσταται η γκρίνια διαχρονικά; Συνήθως οι σύμβουλοι που δεν έχουν αρμοδιότητες, δηλαδή καμιά διοικητική θέση, νιώθουν «ριγμένοι» διότι τα αιτήματά τους που είναι κυρίως μικροεξυπηρετήσεις ψηφοφόρων τους δεν γίνονται αποδεκτά ή όταν αυτά γίνονται καθυστερούν χρονικά. Η ένταση των παραπόνων τους αυξάνεται όταν διαπιστώσουν ότι παρόμοια αιτήματα από άλλους συναδέλφους τους ικανοποιήθηκαν αμέσως και κατά συνέπεια αυτοί είναι εκτεθειμένοι. Επίσης, οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας γκρινιάζουν και δημιουργούν «κλίμα» όταν διαπιστώνουν στην πράξη ότι η παρουσία τους είναι διακοσμητική, όταν δηλαδή η διοίκηση ασκείται ερήμην τους και αυτοί καλούνται να στηρίξουν τις επιλογές της στο καφενείο, στις παρέες τους, στο σπίτι τους ακόμα. Το κάνουν στην αρχή αλλά στην πορεία του χρόνου που «εξαερώνεται» ο αρχικός ενθουσιασμός σταματάνε και λίγο μετά κάνουν κι αυτοί κριτική μαζί με τους …απέναντι.

Υπάρχουν και οι σύμβουλοι που με απόφαση του δημάρχου ανέλαβαν διοικητικές θέσεις. Οι αντιδήμαρχοι, οι πρόεδροι των δημοτικών επιχειρήσεων, οι πρόεδροι των σχολικών επιτροπών κλπ. Όλοι αυτοί έχουν στα χέρια τους εξουσία, διαχειρίζονται δημοτικό χρήμα και ουσιαστικά κινούν τα νήματα της διοίκησης στην  λεγόμενη «καθημερινότητα». Τα περισσότερα από όσα επιβάλλεται να κάνουν τα προβλέπει ο νόμος και η υπηρεσία, δηλαδή είναι υποθέσεις ρουτίνας που πρέπει ούτως ή άλλως να διεκπεραιώσουν. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια περιθώρια για προσωπική πολιτική που κυρίως γίνεται προς άγραν προσωπικής πολιτικής πελατείας. Άλλος κάνει παρέμβαση για να τοποθετηθεί μια σωλήνα σε ένα στραγγιστικό χαντάκι, άλλος να πέσουν κάποια μέτρα πίσσα σε σπίτι ψηφοφόρου, άλλος να πάρει κάποια καθαρίστρια στα σχολεία, άλλος να βάλει μεγαλύτερη λάμπα στην κολόνα έξω από σπίτι, άλλος να δώσει επιπλέον κάδο απορριμμάτων σε οικοδομή κλπ κλπ. Τα μικρορουσφέτια είναι μια καθημερινότητα από την γέννηση του ελληνικού κράτους αφού η νοοτροπία αυτή είχε επικρατήσει από τους πρόκριτους ακόμα που μεσολαβούσαν με το αζημίωτο προς τους οθωμανούς άρχοντες για τους υπηκόους τους.

Όλα τα παραπάνω τις περισσότερες φορές προκαλούν ενδοπαραταξιακές αντιδράσεις αφού ο σύμβουλος- αξιωματούχος, που τα κάνει, καρπώνεται την πολιτική υπεραξία των πράξεων αυτών και αυτομάτως ο συνάδελφός του που εκλέγεται κι αυτός στην ίδια περιοχή ή δημοτική ενότητα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Τότε αρχίζει το πανηγύρι. Αρχίζουν οι γκρίνιες. Βέβαια, αυτές οι πρακτικές αφενός ακυρώνουν την συνολική πολιτική που έχει εξαγγελθεί και έχει επικυρωθεί από την λαϊκή εντολή στις εκλογές.

Ορισμένες φορές οι δημοτικοί αξιωματούχοι παραπονούνται όταν θεωρούν ότι έχουν δίκιο σε χειρισμούς που πρέπει να γίνουν στην καθημερινή άσκηση της διοίκησης και στυλώνουν τα πόδια τους στις εντολές ή τις αποφάσεις του δημάρχου. Ως γνωστόν, το σύστημα είναι δημαρχοκεντρικό και οι περισσότεροι το γνωρίζουν αυτό πριν καν χριστούν υποψήφιοι και όσοι το αγνοούσαν το μαθαίνουν στην πράξη. 

Όταν το σύστημα είναι δομημένο στη βάση της αρχής του δημάρχου τότε είναι σαφές ότι την τελική απόφαση την έχει αυτός και αυτός είναι που θα λογοδοτήσει στους δημότες του. Εξ άλλου, για λογοδοσία δημάρχου λέει ο νόμος. Ούτε για λογοδοσία αντιδημάρχου ούτε για λογοδοσία προέδρου σχολικής επιτροπής, ούτε για λογοδοσία προέδρου δημοτικής επιχείρησης. Τώρα, πώς είναι δυνατόν να θέλουν ορισμένοι σύμβουλοι να υπερκεράσουν την απόφαση του δημάρχου ή τις κατευθύνσεις που αυτός δίνει είναι ένα ζήτημα που αν δε λυθεί τότε θα συνεχίσει να προκαλεί προβλήματα που προϊόντος του χρόνου θα απαξιώνει την διοίκηση, την παράταξη και τον δήμαρχο τον ίδιο εν τέλει.

Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα; Είναι προφανές ότι οριστική λύση δεν πρόκειται να βρεθεί διότι η ζωή δεν είναι μαθηματικά. Έχει να κάνει με προσωπικότητες που αναπτύσσουν δυναμικές και συνεπώς απαιτείται συνεχής εγρήγορση και συστηματική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της παράταξης. Ακόμα και αυτών που δεν εκλέχτηκαν θα έλεγα αλλά αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Για να γίνει όμως μια στοιχειώδης διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού θα πρέπει να υπάρχει σχέδιο, σύστημα, έλεγχος, επίβλεψη, αλληλεπίδραση, όραμα, πράξη, χημεία. Όταν απουσιάζουν όλα αυτά ή ορισμένα από αυτά τι γίνεται; Απλά, έρχεται το μοιραίο που όσο το βλέπεις να κοντεύει τόσο σε παραλύει.

Μπορεί να αλλάξει μια τέτοια κατάσταση; Μπορεί να αναστραφεί το κλίμα; Θεωρώ ότι όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να γίνουν την κατάλληλη στιγμή (τάιμιγκ το λένε οι ελληνομαθείς), αρκεί να υπάρχει σχέδιο, αποφασιστικότητα και δομικές αλλαγές σε βάθος τόσο στο πολιτικό προσωπικό όσο και στο υπηρεσιακό. Και τα τρία μαζί όμως γιατί αν γίνει μόνο το ένα τότε και πάλι θα σημειωθεί αποτυχία.

Όλα τα παραπάνω τα έγραψα καταγράφοντας εμπειρίες από την εικοσιπενταετή  ενασχόλησή μου (και με την ιδιότητα του παλαιότερου τοπικού δημοσιογράφου) με τα κοινά του τόπου και όχι μόνο. Οι καταστάσεις αυτές έρχονται όπως οι εποχές του χρόνου, δεν αργούν, διότι οι δήμαρχοι και οι σύμβουλοί του κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα δεκαετίες τώρα. Έγραψα το κείμενο αυτό διότι την Κυριακή έγραψα ένα σχόλιο που ενδεχομένως προκάλεσε συζητήσεις και αναφέρονταν σε πιθανές αλλαγές που θα κάνει ο Π. Γκυρίνης σε δυο μήνες, άντε τρεις, με την συμπλήρωση της μισής θητείας του. Οι περισσότεροι από σας  τους αναγνώστες περιμένουν να τους πω ονόματα, να τους πω «αποκλειστικές» πληροφορίες για το αν θα παραμείνει αντιδήμαρχος ο Ναλμπάντης, αν θα παραμείνει στη θέση του ο Μόσχος, αν γίνει αντιδήμαρχος ο Κιρκιλιανίδης, αν αξιοποιηθεί ο Καζαντζίδης ή ο Ισ. Χαλκίδης, αν αλλάξει πόστο ο Δελιόπουλος ή ο Μπασδεκόπουλος, αν θα παραμείνει στη θέση του προέδρου ο Μπρουσκέλης, αν πάρει θέση ο Γκιουρτζής, αν, αν, ... και πάει λέγοντας. Μπορείτε να κάνετε όποιο σενάριο θέλετε αλλά μικρή σημασία έχει το πού θα πάει ποιος. Σημασία έχει να υπάρχει κατεύθυνση στο καράβι και στο πλήρωμα να υπάρχει ομοψυχία στόχου. Τα ονόματα του πληρώματος μικρή σημασία έχει αν το καράβι πέσει στα βράχια. Γιατί αν πέσει στα βράχια τότε ο καθένας από τους παραπάνω και όλοι μαζί ως δημοτική ομάδα έχουν την πλήρη ευθύνη και θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον κόσμο. Αν βέβαια υπολογίζουν και σέβονται την ψήφο του κόσμου οφείλουν όλοι να σταματήσουν την γκρίνια, να αρχίσουν να λειτουργούν πολιτικά, να λειτουργήσουν ως ομάδα και να φτάσουν στο τέλος με αξιοπρέπεια για να μπορούν να πουν σε όλους αυτούς που τους εξέλεξαν ότι δούλεψαν, ότι ήταν ομάδα, ότι δεν έκαναν προσωπική πολιτική, ότι δεν υπέσκαψαν τον δήμαρχο και την παράταξη και είτε να ζητήσουν επανεκλογή είτε να φύγουν με ψηλά το κεφάλι. Οτιδήποτε άλλο είναι ανέντιμο και απολίτικο.

Τουτέστιν; Σας νοιάζει ακόμα αν ο Ναλμπάντης (και όλοι οι άλλοι που δεν αναφέρω εκ νέου για να μην βαρεθείτε) παραμείνει αντιδήμαρχος έργων ή αν το καράβι πέσει στα βράχια;