Τα προβλήματα των εμπόρων δεν λύνονται με δημόσιες σχέσεις και ανακοινώσεις

Η διοίκησης του Συλλόγου με τον Δημ. Δημητριάδη, ίσως τον πλέον
πετυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του Συλλόγου. Μαζί τους και ο
δήμαρχος Αλεξάνδρειας

Η κρίση εδώ και τέσσερα χρόνια έχει οδηγήσει την αγορά σε διάλυση και χιλιάδες εμπόρους και επαγγελματίες στην ανεργία, στη φτώχια, στην εξαθλίωση και στις αυτοκτονίες. Δεκάδες χιλιάδες εμποροεπαγγελματίες απώλεσαν την δυνατότητα να είναι καλυμμένοι ασφαλιστικά και κατά ...

συνέπεια να μπορούν να περιθάλπονται και να έχουν ιατρική φροντίδα. Η εξαθλίωση χτύπησε «κόκκινο» αλλά η Κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) συνεχίζει ακάθεκτη τον μνημονιακό της οίστρο. Αποφάσισε πλέον να βγάζει στο σφυρί, σε πλειστηριασμούς δηλαδή, της ακίνητης περιουσίας των οφειλετών του ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ).

Στα δικά μας τώρα. Οι εμπορικοί σύλλογοι της Ημαθίας, τρεις τον αριθμό, ενώ βιώνουν τα μέλη των ΔΣ τον χαλασμό που γίνεται στην αγορά, βιώνουν το δράμα των συναδέλφων τους, βιώνουν την κατρακύλα καμώνονται ότι δεν το αντιλαμβάνονται και παρατηρούν το θέαμα με απάθεια, με ολύμπια ηρεμία.

Στην Αλεξάνδρεια ο Εμπορικός σύλλογος διοικείται από νέους συνδικαλιστές που εκλέχτηκαν πριν από λίγα χρόνια στην διοίκηση υποσχόμενοι πολλά και κυρίως, νέες ιδέες και πρακτικές που θα άλλαζαν το μέχρι τα τότε σκηνικό. Ένα σκηνικό που ήθελαν να αλλάξουν κατηγορώντας το ως αναποτελεσματικό και αναχρονιστικό.

Βέβαια, οι διοικήσεις που είχαν περάσει από τον Εμπορικό Σύλλογο Αλεξάνδρειας είχαν καταφέρει μια σειρά από μεγάλα και μικρά επιτεύγματα με κορυφαίο αυτό της ίδρυσης και κατασκευής του ΚΕΚ ΚΑΕΛΕ που ήταν μοναδική εξαίρεση πανελλαδικά αφού προβλέπονταν να ιδρυθούν αντίστοιχα ΚΕΚ μόνο σε πρωτεύουσες νομών. Από το σχολείο αυτό όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν εκατοντάδες «μαθητές» που επιμορφώθηκαν και πληρώθηκαν γι αυτό.

Δεν είναι της παρούσης να κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν την οποία δεσμευόμαστε ότι θα την κάνουμε σε άλλη δημοσίευση. Το θέμα μας όμως είναι άλλο. Η κρίση στην αγορά, τα κυβερνητικά μέτρα ενάντια στους εμπόρους και η στάση της διοίκησης του Εμπορικού Συλλόγου.

Θα δεχτώ εξ αρχής ότι το ΔΣ είναι παραγωγικό στον τομέα των ανακοινώσεων. Είτε εκδίδει ανακοινώσεις από μόνο του είτε αναπαράγει τις ανακοινώσεις της ΕΣΕΕ για διάφορα ζητήματα. Και καλά κάνει θα πρόσθετα. Οι ανακοινώσεις και οι δημόσιες παρεμβάσεις είναι αναγκαίες και χρήσιμες αλλά κατά τα φαινόμενα δεν είναι επαρκής αντίδραση. Η κατάσταση σήμερα προφανώς απαιτούσε άλλες κινήσεις και δράσεις αλλά η διοίκηση του Συλλόγου …τίποτα.

Βέβαια, είναι λάθος να λέμε ότι δεν κάνει τίποτα. Η τελευταία έμπρακτη κίνησή της ήταν να συνεργαστεί με τους ιδιοκτήτες των καφέ πέριξ της πλατείας του Πνευματικού Κέντρου και από κοινού να φέρουν ένα Καρουσέλ για τις μέρες των Χριστουγέννων μήπως και έρθει κόσμος στην αγορά.

Θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετα: και τι θα μπορούσε να κάνει η διοίκηση; Ευχαρίστως να απαντήσω. Ό,τι κάνουν άλλοι, πολύ δραστήριοι Εμπορικοί Σύλλογοι. Για παράδειγμα ο σύλλογος του Αγρινίου που σήκωσε το θέμα με τις κατασχέσεις και ήδη έχει ενεργοποιήσει γραφείο με νομική στήριξη και συμβουλές προς κάθε έναν που μπαίνει ή πρόκειται να μπει στο στόχαστρο του κράτους για να γλυτώσει το σπίτι του κλπ

Ακόμη, να καταφέρει να δουλέψει η διοίκηση και να μαζικοποιήσει τις συνεδριάσεις του Συλλόγου, να μπει στα μαγαζιά των συναδέλφων τους, να τους ενημερώσουν μαγαζί- μαγαζί για όλα τα θέματα και να τους πείσουν ότι απαιτείται και η δική τους συμμετοχή και δράση.

Να πάψουν ορισμένα από τα μέλη να κάνουν δημόσιες σχέσεις είτε γιατί αρέσκονται σε προσωπική προβολή είτε γιατί επιδιώκουν να μεταπηδήσουν σε άλλα «μετερίζια» όπως τα δημοτικά ψηφοδέλτια είτε γιατί θέλουν να προβάλουν τις προσωπικές τους επιχειρήσεις.

Να σταματήσει το προσωπικό πάρε-δώσε ορισμένων με τους βουλευτές της ΝΔ που από τη μια ψηφίζουν μνημόνια και από την άλλη έρχονται ως «σωτήρες» να λύσουν δήθεν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Η αφορμή για το παραπάνω κείμενο δεν είναι άλλη από μια συζήτηση που είχα αργά το μεσημέρι με το μέλος της διοίκησης του συλλόγου Γιάννη Τσαρτσάνη. Φαντάζομαι ότι θα αποτελέσει αφορμή το κείμενο αυτό για να ανοίξει επιτέλους ένας διάλογος για την χρησιμότητα του Εμπορικού Συλλόγου, για το πλαίσιο λειτουργίας του που θα πρέπει να έχει στις σύγχρονες συνθήκες, για τις δυνατότητες αντίδρασης με συλλογικό τρόπο των εμπόρων και επαγγελματιών που πλήττονται καθημερινά ολοένα και περισσότερο.