Ο θάνατος του 27χρονου Βαγγέλη Μπρισίμη αναδεικνύει το απαράδεκτο σκηνικό στο εργοστάσιο της ΕΒΖ στο Πλατύ

Στο σιλό του εργοστασίου έγινε το δυστύχημα 

Ήταν όπως το είχα φανταστεί. Το θλιβερό γεγονός του θανάτου του 27χρονου Βαγγέλη Μπρισίμη από το Πλατύ στο εργοστάσιο ζάχαρης στο Πλατύ είναι αποτέλεσμα της λειψής ή και καθόλου λήψης μέτρων ασφαλείας στον εργασιακό χώρο. Όλα δείχνουν ότι ο νεαρός εποχικός που δούλευε με μπλοκάκι έχασε τη ζωή του διότι κανείς δεν έλαβε μέτρα ασφαλείας για τέτοιου είδους....

κινδύνους. Πήγε για μεροκάματο, όπως και πολλοί άλλοι, χωρίς να είναι εκπαιδευμένος, προετοιμασμένος για τη δουλειά που κάνει.

Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με το ρεπορτάζ και την πληροφόρηση που έχουμε ως Τοπικά Χρονικά ο 27χρονος Βαγγέλης κλήθηκε σήμερα το πρωί να πάει στη δουλειά και όντως πήγε γύρω στις 8. Μόλις πήγε στο χώρο εργασίας, στο σιλό, έγινε το δυστύχημα. Ένα κομμάτι ζάχαρης αποκολλήθηκε, έκαναν αυτός και οι συνάδελφοί του εργασίες καθαρισμού του σιλό, και τον χτύπησε στο κεφάλι με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος από ύψος και να χάσει τη ζωή του.

Ο ίδιος φορούσε κράνος, μπότες κλπ πλην όμως αυτά είναι τα μέτρα ατομικής ασφάλειας και σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν ώστε να ελαχιστοποιηθεί το εργατικό ατύχημα. Μ΄ άλλα λόγια, όταν κάποιος που προσλαμβάνεται με μπλοκάκι και δεν έχει την απαραίτητη και απαιτούμενη εκπαίδευση και αναλαμβάνει μια δουλειά που δεν ξέρει είναι προφανές ότι κινδυνεύει. Πολύ περισσότερο όταν και οι συνάδελφοί του δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι την δουλειά ούτε και πώς να αντιδράσουν σε ένα τέτοιο γεγονός. Και εξ άλλου, τα μέτρα ασφάλειας δεν περιορίζονται στο κράνος κλπ αλλά σε μια σειρά θέματα που προβλέπονται ρητά από την εργατική νομοθεσία.

Η διοίκηση του εργοστασίου εκχώρησε την συγκεκριμένη εργασία σε υπεργολάβο. Την δουλειά πήρε το σωματείο φορτοεκφορτωτών το οποίο με την σειρά του ανέθετε τη δουλειά σε εργαζόμενους με μπλοκάκι. Ένα σύστημα από την βάση του παθογενές που υπακούει στη λογική των μειωμένων εξόδων για την εταιρία και στη συνέχεια μια αλυσίδα ενεργειών που γίνονταν ανεξέλεγκτα φέρνοντας το τραγικό αυτό αποτέλεσμα..

Είναι προφανές ότι το ζήτημα αυτό, όχι ως μεμονωμένο περιστατικό αλλά ως γενικευμένη κατάσταση πρέπει να αναδειχτεί και να καταδικαστεί.  Δεν μπορεί να αφήσει το εργατικό κίνημα να περάσει αβρόχοις ποσί το δυστύχημα και να περιοριστεί στις κινήσεις της πολιτείας που κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουν. Και στην τελική, δεν είναι το μείζον να πέσουν ευθύνες κάπου ώστε να χαθεί το κάδρο που είναι η γενικότερη λειτουργία μιας επιχείρησης στρατηγικού χαρακτήρα.