Ο κ. Αντωνίου γράφει τα εξής:
Όχι στο "πρακτικό ρεαλισμό", που οδηγεί στην υποταγή και τη συνέχιση της ίδιας ή παρόμοιας πολιτικής, με αυτήν που ασκήθηκε μέχρι τώρα, η οποία εμπεριέχει και εκφράζει "ταξική μεροληψία" και βλέπει τους....
προνομιούχους στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Όχι όμως και στη δήθεν επαναστατική πολιτική του "όλα εδώ και τώρα", που αγνοεί τους συσχετισμούς δύναμης, τις στενότητες και τους περιορισμούς που αντικειμενικά υπάρχουν σήμερα.
Ο δικός μας ρεαλισμός δεν πρέπει να αγνοεί τις άμεσες ανάγκες τις κοινωνίας, και ταυτόχρονα να βάζει τις βάσεις και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις διεύρυνσης του πεδίου δράσης για τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και των κοινωνικά αποκλεισμένων στρωμάτων (άνεργοι, νέοι κλπ), που αναζητούν ρόλο, λόγο και συμμετοχή, και ταυτόχρονα θα περιορίζει τη δύναμη της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Αυτή είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και ρήξεων και ένας δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε με συνέπεια.
1 σχόλιο:
Καλό το κείμενο του φίλου μας του Χρήστου (δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς) αλλά έπρεπε να το δημοσιεύσει πριν τις εκλογές όταν το κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ)που ήταν υποψήφιος έταζε τα πάντα (στην ΔΕΘ και όχι μόνο) με σκοπό να πάρει την εξουσία.
Αναφέρομαι ειδικά στην παράγραφο "Όχι όμως και στη δήθεν επαναστατική πολιτική του "όλα εδώ και τώρα", που αγνοεί τους συσχετισμούς δύναμης, τις στενότητες και τους περιορισμούς που αντικειμενικά υπάρχουν σήμερα."
Σπύρος Τασιόπουλος
Δημοσίευση σχολίου