 |
| του Ν. Λιολιόπουλου |
Χθες Κυριακή,
την ιδία ώρα γινόταν δυο εκδηλώσεις σε
δύο διαφορετικά σημεία στην επικράτεια
του δήμου, που κατά σύμπτωση αποτελούν
αντιπροσωπευτικότατα παραδείγματα της
ζωής στον τόπο μας.
Από τη μια η
αξιέπαινη πρωτοβουλία της ομάδας δράσης
και αλληλεγγύης Αλεξανδρείας που
διοργάνωσε ημερίδα για την προσβασιμότητα
των...
δημοσίων χώρων από ΑΜΕΑ, με εξαιρετικούς
ομιλητές, μια ταινία και ένα βιωματικό
στο όποιο συμμετείχα ως εθελοντής και
αποκόμισα συγκλονίστηκες εμπειρίες,
και από την άλλη μια ακόμη γιορτή πίτας!
Το γνωστό πανηγυράκι κάθε χωριού με τις
δεκάδες των μικρών επιστρατευμένων
χορευτών, των πολιτικάντηδων και των
γνωστών επαγγελματιών της «παράδοσης».
Αυτή είναι η
Αλεξάνδρεια του σήμερα. Ένας τόπος που
με το ένα πόδι προσπαθεί να κάνει
ένα βήμα μπροστά, με το άλλο όμως πατάει
καλά πίσω.
Μια κοινωνία σε
σύγχυση. Το παρόν με τα προβλήματα αλλά
και τις προοπτικές του προσπαθεί να
βρει χώρο να αναπνεύσει στον ασφυκτικό
εναγκαλισμό του παρελθόντος.
Νέοι συμπολίτες
μας που νοιάζονται, αγωνιούν και πολεμούν
κόντρα σε αντιλήψεις, μικροσυμφέροντα
και προκαταλήψεις. Νέοι επιστήμονες να
δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, 15χρονα
παιδιά με σοβαρούς προβληματισμούς,
συμπολίτες μας ανάπηροι με τεράστια
ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια δίνουν
την δική τους καθημερινή μάχη.
Από την άλλη
μια οργανωμένη κοινωνία προσκολλημένη
στο χθες χωρίς καμία διάθεση ανανέωσης
ούτε καν πρωτοτυπίας. Γιορτές πίτας,
γκάιντας, ροδάκινου και εγώ δεν ξέρω τι
άλλο. Με ζουρνάδες, πλαστικές καρέκλες
και μικρόφωνα, πολλά μικρόφωνα.
Αν ο επόμενος
πόλεμος είναι μεταξύ της προόδου και
της συντήρησης σε αυτό τον τόπο, φοβάμαι
πως δεν χωράνε προγνωστικά για το ποιος
θα επικρατήσει.
Αν και χθες
αχνοφάνηκε μια αχτίδα φωτός στην αίθουσα
του Δημαρχείου.
Dum spiro spero...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου