Οι άστοχες επιλογές του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ χαντάκωσαν το ψηφοδέλτιο / Ανικανότητα, καιροσκοπισμός ή υστεροβουλία;

Στην πολιτική οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Είτε σε κάνουν ήρωα είτε σε χαντακώνουν. Είτε απογειώνουν τις επιλογές σου είτε τις ακυρώνουν. Σε κάθε περίπτωση όταν ένας πολιτικός χώρος αποφασίζει να εκθέσει την επιλογή του στη λαϊκή κρίση τότε είναι...

προφανές ότι θα αποδεχτεί και το αποτέλεσμα αυτής. Θα αποδεχτεί το αποτέλεσμα της κάλπης και θα αναζητάει εναγωνίως δικαιολογίες και ούτε θα μέμφεται το λαό για την κρίση του.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά προαπαιτούμενα ας περάσουμε στην αξιολόγηση του εκλογικού αποτελέσματος του ΣΥΡΙΖΑ στον δήμο Αλεξάνδρειας. Ωστόσο, μια βασική επισήμανση είναι ότι ακόμα περιμένουμε να δούμε την κομματική ανακοίνωση της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Αλεξάνδρειας για το αποτέλεσμα. Πιθανόν δεν βρήκαν ακόμα το χρόνο να συνεδριάσουν οι σύντροφοι μετά τον αγώνα που έκαναν.

Κατ΄ αρχάς να πούμε ότι το έξι και κάτι τοις εκατό είναι ένα ποσοστό αποκαρδιωτικό. Ένα ποσοστό για γέλια και κλάματα. Ένα ποσοστό που ούτε και ο πλέον απαισιόδοξος δεν περίμενε από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο πριν βέβαια την τελική ανακοίνωση των ονομάτων του ψηφοδελτίου. Άπαντες υπολογίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κινηθεί μεταξύ 15-20% και μάλιστα ορισμένοι τολμηροί έλεγαν ότι μπορεί να πάει και ψηλότερα. Δεν γνώριζαν όμως την έντονη δυστοκία των στελεχών του κόμματος να βρουν υποψήφιους ούτε γνώριζαν αυτά που είχαν προηγηθεί αναφορικά με την επιλογή του επικεφαλής του σχήματος και το πώς μεθοδεύτηκε να καταλήξει το χρίσμα στον Σπυρίδη.

Η κακοδαιμονία του ΣΥΡΙΖΑ στην Αλεξάνδρεια ξεκινάει από την επομένη των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Τότε, η οργάνωση δέχτηκε αφόρητες πιέσεις να ανοίξει, να δεχτεί κι άλλα μέλη, να γίνει πιο μεγάλη. Αυτοί που ενδιαφέρθηκαν να γίνουν μέλη προέρχονταν κατά βάση από το ΠΑΣΟΚ ως ήτο φυσικό και φυσιολογικό. Έλα μου ντε που τα τοπικά στελέχη δέχονταν τα απλά μέλη αλλά ξυνίζονταν όταν άκουγαν για τα τοπικά στελέχη. Κι όχι μόνο αυτό αλλά άρχισαν να μιλάμε με απαξιωτικούς πολιτικούς κι όχι μόνο όρους για ορισμένους από αυτούς αναπαράγοντας σενάρια και συκοφαντίες του παρελθόντος και το χειρότερο, υιοθετώντας την κουλτούρα του αυριανισμού λασπώνοντας όποιον δεν τους άρεσε η φάτσα και με όποιον είχαν απωθημένα.

Τα στελέχη της οργάνωσης του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ κάθισαν πάνω στην μεγάλη εκλογική τους νίκη του Ιουνίου 2012 και περίμεναν να έρθουν τα πλήθη να εγγραφούν στο κόμμα. Ορισμένα εξ αυτών είχαν ράψει και κουστούμια για να γίνουν βουλευτές ή κρατικά στελέχη. Όμως, ο κόσμος δεν έρχονταν και άρχισε το άγχος. Η οργάνωση, από 17 μέλη που είχε μετά βίας έφτασε τα 42 μέλη και από αυτά ούτε τα μισά δεν είναι ενεργά. Το πρόβλημα λοιπόν ήταν γνωστό από τότε. Αντί να λειτουργήσουν με εξωστρέφεια, να βγουν τα στελέχη στα χωριά του δήμου να τους γνωρίσει ο κόσμος και να γνωρίσουν κι αυτά αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ «φόρεσαν» το καλύτερο χαμόγελο και έκοβαν βόλτες στη Βετσοπούλου αυτοθαυμαζόμενα καθρεφτιζόμενα στις βιτρίνες των μαγαζιών.

Μέσα στο 2013 άρχισε η κουβέντα σε τοπικό επίπεδο για την δημοτική εκλογή του Μαΐου του ΄14. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τον μοναχικό του δρόμο ενώ είχε πολλές δυνατότητες για να μην πω ότι είχε την καθολική δυνατότητα να μανιπουλάρει  τα πράγματα και να καθορίσει την τοπική πολιτική ατζέντα βάζοντας ο ίδιος το πλαίσιο που θα δίνονταν η εκλογική μάχη. Δυστυχώς και παρά τις πιέσεις ή τις οχλήσεις, δεν το έκανε. Έγραφα και εγώ εδώ στα Χρονικά τότε αλλά και από το τοπικό ραδιόφωνο τόσο ο Κουρνιάκος όσο και άλλοι λέγαμε το αυτονόητο: αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί ακόμα και με την «πατριωτική» αντιμνημονιακή δεξιά, συνεργάζεται με Βουδούρη και άλλους μνημονιακούς που ανένηψαν δεν υφίσταται κανένα λογικό επιχείρημα να μην αναζητήσει συμμαχίες και να μην επιχειρήσει να διευρύνει την επιρροή του στον δήμο Αλεξάνδρειας προς τις δυνάμεις εκείνες που θέλουν να διώξουν το καθεστώς Δημητριάδη και που προέρχονται τόσο από το διαλυμένο Πασοκ όσο και από τη ΝΔ. Δυνάμεις που δεν είχαν ούτε έχουν καμιά κυβερνητική ή άλλη εμπλοκή στα χρόνια των μνημονίων ή δεν βαρύνονται με πράξεις ή πολιτικές του παρελθόντος που να είναι ποινικά κολάσιμες ή να φέρουν ηθική απαξία.

Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία για πολλούς μήνες να στρώσει το τραπέζι του παιχνιδιού όπως αυτός ήθελε. Να στήσει και την τράπουλα είχε την δυνατότητα αλλά φοβήθηκε να κάτσει στην καρέκλα. Απέφυγε συστηματικά να συζητήσει το ενδεχόμενο της διεύρυνσης στην πράξη αναλαμβάνοντας ρόλο λίντερ στην διαδικασία αυτή. Φοβήθηκαν τα τοπικά στελέχη μην τυχόν και απολέσουν την εξουσία; Μη χάσουν τις καρέκλες τους; Δεν το πιστεύω ότι αυτό μπορεί να το σκέφτηκαν όλοι. Μερικοί μπορεί.

Όταν λοιπόν βρίσκονταν σε εξέλιξη η διαδικασία αναζήτησης ενός υποψηφίου που θα κοντραρίζονταν με τον Δημητριάδη ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να εμπλακεί και να καθορίσει τα πράγματα έμεινε απ΄ έξω και παρατηρούσε τις εξελίξεις ευελπιστώντας ότι δεν θα καταλήξουν ποτέ και ότι μοιραία θα οδηγηθεί ο κόσμος στην δική του κάλπη. Εξ άλλου, ο Σπυρίδης το είχε πει στον Μπρουσκέλη σε ανύποπτο χρόνο ότι είτε τους αρέσει είτε όχι ο κόσμος ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει. Και …ψήφισε.

Βέβαια, με το ίδιο σκεπτικό λειτούργησε και η παράταξη Δημητριάδη που για τους δικούς της λόγους παρακαλούσε να μην συγκροτηθεί συνδυασμός. Και την πάτησε.

Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ είχε χάσει την ευκαιρία όλους αυτούς τους μήνες να καθοδηγήσει τις εξελίξεις. Οι ευκαιρίες που του δόθηκαν ήταν πολλές και οι συναντήσεις ή οι επαφές ουκ ολίγες. Ωστόσο, τα ονόματα των Απατσίδη, Ναλμπάντη ήταν κόκκινο πανί για τον σκληρό πυρήνα του κόμματος. Ο Μπρουσκέλης απορρίπτονταν γιατί ακόμα ήταν ΠΑΣΟΚ και δεν είχε αποχωρήσει. Λες και ο Βουδούρης που ψήφισε δυο μνημόνια και τον έκαναν υποψήφιο Περιφερειάρχη δεν ήταν Πασόκος και μάλιστα αμετανόητος…

Χάνοντας λοιπόν τις ευκαιρίες ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ άφηνε τις εξελίξεις να διαμορφώνονται χωρίς αυτόν. Και το χειρότερο, άρχισε ο ίδιος τις δικές του διαδικασίες για ανάδειξη επικεφαλής και υποψήφιου δημάρχου χρησιμοποιώντας ως κέλυφος μια δημοτική παράταξη που αφενός δεν ήταν δική του υπόθεση αφετέρου ήταν πολιτικά νεκρή τέσσερα χρόνια τώρα. Μ΄ άλλα λόγια, θέλησε να κοροϊδέψει τον κόσμο κρυπτόμενος. Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν αυτό και δεν βγήκαν εξ αρχής με τον τίτλο τους ή με άλλον που να παραπέμπει ευθέως στο κόμμα τους. Άβυσσος.

Κάλεσαν δυο συνελεύσεις πολιτών για να συζητήσουν το πολιτικό πλαίσιο αφενός και τον επικεφαλής αφετέρου. Ωστόσο, τα πάντα είχαν δρομολογηθεί. Είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο ότι η θέληση της οργάνωσης είναι να δοθεί το χρίσμα στον Σπυρίδη. Δεν κατάλαβα την χρησιμότητα αυτής της επιλογής από τότε δεδομένου ότι ήταν μια υποψηφιότητα πολύ στενή και η οποία θα περιόριζε εξ αντικειμένου την εκλογική δυναμική του χώρου. Σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη πολιτική δράση του Σπυρίδη στα τοπικά δρώμενα αλλά και μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, την απουσία του από κάθε κινηματική δράση, την μηδενική αναγνωρισιμότητα στα χωριά του δήμου τότε το αποτέλεσμα ήταν περίπου προδιαγεγραμμένο.

Θα αναφέρω μια συζήτηση που είχα με τον Βαγγέλη Κακάρογλου, υποψήφιο αντιπεριφεριάρχη των Πρασίνων στην Ημαθία. Ρώτησα τον Βαγγέλη γιατί δεν συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ως υποψήφιος σύμβουλος σημειώνοντας ότι το θεωρούσα περίπου αυτονόητο. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: Κι εγώ αυτό περίμενα, να ήμουνα υποψήφιος. Πρότεινα δυο ονόματα για υποψήφιους δημάρχους, όχι δεξιούς αλλά απορρίφθηκαν. Ήθελαν από την αρχή να βάλουν ένα «δικό τους παιδί» για υποψήφιο. Έ, λοιπόν, δεν ήθελα να χασομερώ άλλο και έφυγα….

Αυτό λοιπόν που έβλεπαν όλοι, αρνούνταν να το δουν αυτοί που συγκροτούσαν τον ηγετικό πυρήνα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξαν να κάνουν ένα εκλογικό κατέβασμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς να σκεφτούν ότι θα ρεζιλευτούν και θα εκθέσουν τον χώρο τους. Τίποτα. Νόμιζαν ότι φορώντας το κουστούμι του ΣΥΡΙΖΑ, της αυριανής κυβέρνησης, θα έβρισκαν αμέσως υποψήφιους, θα άνοιγαν τα σπίτια και θα νικούσαν κι όλας. Πολιτική αφέλεια ή καιροσκοπισμός νέου τύπου; Την απάντηση θα την δώσει η ιστορία.

Βέβαια, μια πρώτη απάντηση πήραν από την κάλπη της «πρώτης» Κυριακής όπου το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στο δήμο κατέγραψε χαμηλότερο ποσοστό από το 2010 και συγκρινόμενο με την κάλπη του Περιφερειακού σχήματος υστερεί κατά 571 ψήφους και σε σχέση με την κάλπη της ευρωβουλής μια βδομάδα αργότερα υστερεί κατά 3.887 ψηφοδέλτια!!!

Πως μπορεί άραγε να ερμηνευτεί αυτή η τραγική υστέρηση; Μήπως πρέπει να αρχίσουν να ψάχνονται οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγελαφικής ιστορίας; Μήπως οι επιλογές τους ήταν παντελώς ατυχείς; Μήπως η μεθόδευση για την ανάδειξη του Σπυρίδη ως επικεφαλής ήταν παντελώς άστοχη; Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και απαντούν από μόνοι τους.

Βέβαια, οι ενορχηστρωτές αυτής της μεθόδευσης είχαν το σενάριο έτοιμο. Αφού πρώτα φρόντισαν να λασπώσουν όποιον είχε διαφορετική άποψη, όποιον έβλεπαν ως εμπόδιο στους τυχοδιωκτικούς τους σχεδιασμούς, όποιον θεωρούσαν αντίπαλο, προχώρησαν σε εντελώς απολίτικες ερμηνείες του αποτελέσματος ρίχνοντας τα βάρη στον λαό που κατά την άποψή τους χρειάζεται …ψυχίατρο! Καμιά διάθεση αυτοκριτικής. Είναι της λογικής ότι όταν τα γεγονότα δεν μας βολεύουν τότε …κακό του κεφαλιού τους.

ΥΓ. Αναφορικά με τις προσωπικές επιθέσεις που δέχτηκα στην κεντρική ομιλία του υποψήφιου δημάρχου του ΣΥΡΙΖΑ και την αυριανικής συκοφαντία η απάντηση εκτός από πολιτική θα πάρει το δρόμο της εκεί που πρέπει. Όσον αφορά στις συκοφαντίες που έγραψε ένας υποψήφιος του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον μου θα εξεταστούν κι αυτές από την δικαιοσύνη. Η ανοχή έχει και όρια και αυτά έχουν ξεπεραστεί προ πολλού.

Χάρης Μόχλας